Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ: Η σχέση με τη μητέρα τους

                                      Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ

                  Στην κοινωνία μας το να είναι κάποιος άντρας θεωρειται προνόμιο. Αν όμως εξετάσουμε προσεκτικά τις συνέπειες της ενηλικίωσης ενός άνδρα, θα δούμε ότι πρόκειται για ένα αμφισβητήσιμο προνόμιο εφόσον μαζί με τα πλεονεκτήματα οι περισσότεροι άνδρες αισθάνονται υποχρεωμένοι να συμπεριφέρονται με τρόπους που αποδεικνύονται καταστροφικοί τόσο για τους άλλους, όσο και για τον εαυτό τους!

                  Ο ρόλος του άνδρα, έχει αποκτήσει δομή μέσα στο χρόνο, δεν εξυπηρετεί όμως τις σύγχρονες ανάγκες και ευκαιρίες, με αποτέλεσμα ο ρόλος αντί για ευκαιρία να γίνεται φυλακή. Και όταν οι ρόλοι γίνονται φυλακές, αναπτύσσονται συμπτώματα και δυσλειτουργίες.

                  Οι άνδρες από μικροί έχουν απάντηση για οτιδήποτε, εξηγούν και αιτιολογούν (με εκλογίκευση – λογική σκέψη) τα προβλήματα υγείας, απομονώνουν τον πόνο τους (δεν αφουγκράζονται τα μηνύματα του σώματος τους) με αποτέλεσμα:

• Αυξημένο ποσοστό πρώιμου θανάτου (Οι γυναίκες ζουν 7,8 χρόνια περισσότερο από τους άνδρες)
• Να πάσχουν το 98% των σοβαροτέρων ασθενειών
• Να εμφανίζουν άλλες δυσκολίες, συχνά μεταμφιεσμένες σε:

-          σωματοποιήσεις

-          σεξουαλική δυσλειτουργία

-          θλίψη

-          αδυναμία για λήψη απόφασης

-          επαγγελματικές δυσκολίες

-          δυσλειτουργία στο γάμο – διαζύγιο

-          προβλήματα με τα παιδιά τους

Θα αναλύσουμε τον ρόλο του ανδρα ως γιος (η σχέση με την μητέρα και τον πατέρα του), ως σύζυγος, ως πατέρας,ως εργαζόμενος και ως φίλος.

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: Η ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥΣ  

Η σχέση μητερας-γιου επηρεάζει τους άντρες ως προς τον:

τρόπο που θα σχετίζεται με τις γυναίκες στη ζωη του (ερωτικά, φιλικά, επαγγελματικά).

τον τρόπο που θα οριοθετησει τον εαυτό του και τους άλλους γύρω του.

Την ποιότητα της επαφής με τη γυναικεία πλευρά του η οποία αφορά την αναγνώριση, έκφραση και διαχείριση συνασθημάτων.

την αυτοεικόνα του και την αυτοεκτίμησή του ώστε να είναι αυτάρκης κι αυτονομος ως ενήλικας.

Ποια είναι εκείνη η μητέρα που διατηρεί παθολογική και εξαρτημένη σχέση με τον ενήλικα γιο της;

Αδυνατεί να καταλάβει πως ο γιος της έχει μεγαλώσει και μπορεί να αποφασίζει για τον εαυτό του

Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι ο γιος της δεν είναι πια παιδί αλλά ενήλικας (αδυναμία, αγάπη, λατρεία, υπερπροστασία, ασφυξία)

Δεν διστάζει να επέμβει στην ζωή του, να τον προσβάλει δημοσίως ή να απαιτεί συγκεκριμένες συμπεριφορές και πράξεις από αυτόν.

Του δημιουργεί ενοχές, προφασιζόμενη την κακή κατάσταση της υγείας της ή την ηλικία της για να επιτυγχάνει το θέλω της.

Αποζητάει διαρκώς τη προσοχή του, μέσα από τεχνάσματα όπως προβλήματα υγείας, σωματικής ανικανότητας. Μοιράζεται διαρκώς τα άγχη και τις λύπες της μαζί του, ώστε να τον επηρεάζει συναισθηματικά και να τον κρατά δέσμιο συναισθηματικά στην πατρική οικογένεια.

Αποφεύγει να έχει ανοιχτή επικοινωνία μαζί του για να μην έρθει σε σύγκρουση, αλλά παράλληλα προσπαθεί να ελέγχει τη ζωή του και τις αποφάσεις του με το να αποσπά με μυστικό τροπο πληροφορίες από το περιβαλλον συναναστροφης του (τη σύντροφο ή και τους φίλους του), δημιουργώντας τα λεγομενα "τρίγωνα επικοινωνίας" ή αλλιώς διαμεσολαβητές στην επικοινωνία μεταξύ τους.

Παρεμβαίνει στις αποφάσεις του, λέγοντας διαρκώς τη γνώμη της και παρέχοντας του προστασία χωρίς απαραίτητα να της έχει ζητηθεί . 

Παρεμβαίνει στην ανατροφή των εγγονιών της.

Από τέτοιες συμπεριφορές διακρίνει κανείς την παρεμβατικότητα της μητέρας απέναντι στον γιο της.

Εάν η σχέση μητέρα – γιου ήταν υπερβολικά κλειστή, ο γιος καλείται συνήθως να επιλέξει ανάμεσα σε δύο τρόπους προσαρμογής:

α) Μπορεί να επιλέξει το ρόλο υποκατάστατου συζύγου και γονεϊκού παιδιού και να αφιερώσει τη ζωή του στη φροντίδα και τη στήριξη της μητέρας του. Αυτή η συμμαχία με τη μητέρα ενδέχεται να τον απομακρύνει ακόμη περισσότερο από τον ήδη απόμακρο πατέρα, του δίνει όμως κάποια εξουσία και σπουδαιότητα.

β) Μπορεί να αποφύγει τη μητέρα του επειδή φοβάται μήπως τον "πνίξει". Αυτό μπορεί να γίνει με παθητικότητα – επιθετικότητα ή ανοιχτά, με έκφραση θυμού, επαναστάσεις και εκδραματίσεις.

Ο άντρας θα βοηθηθεί εάν αρχίσει να:

v     Αναγνωρίζει το βαθμό στον οποίο επηρεάζονται τα συναισθήματά του και η καθημερινή του συμπεριφορά  από τη σχέση που είχε στο παρελθόν με τη μητέρα του.

v     Αποδέχεται το θυμό και την αδυναμία που νιώθει απέναντι στη μητέρα του, χωρίς να νιώθει ενοχές ότι παραβιάζει ισχυρους οικογενειακούς κανόνες που υπαγορεύουν την προστασία της μητέρας.

v     Βλέπει τη μητέρα του ως μια γυναίκα που έχει τη δική της ιστορία ζωής, τις προσωπικές της ανάγκες, προσδοκίες και απογοητεύσεις. Αυτή η επίγνωση μπορεί να τον βοηθήσει να εκτιμήσει τις δυνάμεις της και τις προσπάθειές της. Μπορεί ακόμα να "πλουτίσει" τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος αντιλαμβάνεται όλες τις γυναίκες.