«Η ψυχοθεραπεία είναι ένα ταξίδι με εναλλαγές φωτός και σκιάς.
Η διαδρομή κάθε θεραπευόμενου μοναδική, όπως και τα αποτυπώματά του. Σε αυτό το
ταξίδι ξεκινάμε συχνά με πολλές αποσκευές, βαλίτσες βαριές, γεμάτες μεταξύ
άλλων με οικογενειακά κειμήλια, άρρητες εντολές, εργαλεία που κάποτε
αποδείχτηκαν χρήσιμα, κουστούμια ρόλων και πολυσέλιδους οδηγούς επιβίωσης. Οι
διαδρομές δεν είναι εύκολες. Όταν σταματήσουμε να κοιτάμε απέναντι και έξω από
τον εαυτό μας και δούμε ότι από εμάς εξαρτάται η όποια κατάσταση στη ζωή μας,
τότε ο φακός γυρνάει στον εαυτό μας. Αρχίζει η βουτιά στα σκοτάδια μας και η
πάλη με τις σκιές, τους φόβους και τα φαντάσματα που κουβαλάμε. Ιδιαίτερα για εμάς ως θεραπευτές η προσωπική
θεραπεία είναι βασικό εφόδιο, για να μπορούμε να συντροφεύουμε τους
θεραπευόμενους μας στη δική τους θεραπευτική πορεία. Όπως αναφέρει ο Καρλ
Γιουνγκ, το να γνωρίζεις τα δικά σου σκοτάδια είναι η καλύτερη μέθοδος για να
διαχειριστείς τα σκοτάδια των άλλων ανθρώπων. Το βασικότερο εργαλείο άλλωστε
ενός θεραπευτή είναι ο εαυτός του και αυτός χρειάζεται καλό θεωρητικό
εξοπλισμό, προσωπική θεραπεία και εποπτεία. Η ψυχοθεραπεία στα κομβικά σημεία
μοιάζει με χειρουργείο ψυχής. Ο θεραπευτής πρέπει να προσέξει πότε και πού θα
ακουμπήσει το νυστέρι, τι μήκος και τι βάθος θα έχει η τομή και κυρίως πρέπει
να έχει τα χέρια του καθαρά, για να μην την μολύνει. Η εγχείριση όμως γίνεται
με τον θεραπευόμενο και όχι στον θεραπευόμενο. Στη δική μας ανοιχτή επέμβαση ο
θεραπευόμενος δεν είναι ναρκωμένος, αντιθέτως πρέπει να ξυπνήσουν τα ναρκωμένα
συναισθήματά του, να αντικρύσει τις πληγές του και τα ανείπωτα να μπουν σε
λέξεις. Μετά την πάλη και την αντιμετώπιση των πιο σκοτεινών κομματιών του
εαυτού, σταδιακά αρχίζει η έξοδος προς το φως. Αναθεωρούνται επιλογές ζωής και
ο οδηγός επιβίωσης αντικαθίσταται από δεξιότητες ζωής. Το ότι δεν υπάρχουν
οδηγίες και βεβαιότητες σε αυτό το σημείο είναι η μόνη ίσως βεβαιότητα. Οι
δεξιότητες ζωής μας βοηθούν να κάνουμε επιλογές που ενισχύουν την
αυτοπραγμάτωση, την ανάπτυξη του δυναμικού μας και παράλληλα να είμαστε σε
ουσιαστική επικοινωνία, επαφή και μοίρασμα με τους άλλους. Τα διάφορα κομμάτια
του εαυτού μας προχωρούν σε ολοένα και υψηλότερους βαθμούς σύνθεσης και η
ατομικότητα και το μαζί συμπορεύονται εμπλουτίζοντας το ένα το άλλο. Η αυξημένη
εσωτερική συγκρότηση που μας προσφέρει η ψυχοθεραπευτική διαδικασία βοηθάει στη
διαχείριση του πολύπλοκου, αβέβαιου και ρευστού κόσμου που ζούμε. Η
ψυχοθεραπεία λειτουργεί και μετά την ολοκλήρωσή της και δεν σταματά ποτέ, απλώς
ο θεραπευόμενος γίνεται θεραπευτής του εαυτού του. Το ταξίδι αυτό δεν έχει
τέλος.»
«H
προσωπική μου ψυχοθεραπεία είναι η πιο σημαντική εμπειρία της ζωής μου γιατί
χωρίς αυτή δε θα αποκτούσα ή δε θα απολάμβανα τις πιο σημαντικές εμπειρίες της
ζωής μου. Δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου πως θα ήμουν μητέρα, σύντροφος,
και μία επαγγελματίας ψυχικής υγείας,
χωρίς να έχω γνωρίσει πρώτα τις ασυνείδητες πλευρές του εαυτού μου,
χωρίς να έχω κάνει εγώ η ίδια αλλαγές όταν το ζητούμενο πολλές φορές άλλωστε
εκείνων που μας εμπιστεύονται είναι η δική τους αλλαγή . Σ' αυτή τη διαδρομή
δεν ήμουν μόνη. Ήταν και η Κ., και ο Σ. , η Λ. , η Ι. , η Δ., η Β. η Μ. ,
η Ε., και όλα τα μέλη της ομάδας στην
οποία πραγματοποίησα την προσωπική μου ανάπτυξη δηλαδή την ομαδική ψυχοθεραπεία
μου. Τους έχω πάντα “φυλαγμένους” σε ένα μικρό χρυσό κουτί μέσα μου και το ανοίγω
για να μου γνέφουν, να μου μιλάνε και να μου στέλνουν μια αγκαλιά στις όμορφες
και δύσκολες στιγμές της ζωής μου.» σε θέματα Διαπολιτισμικής Παιδαγωγικής (Interkulturelle Paedagogik), στην Συμβουλευτική Ψυχομετρία και Διαχείριση Κρίσεων με ειδίκευση στη «Σχολική Συμβουλευτική - Επαγγελματικό Προσανατολισμό και στη «Διοίκηση Οργανισμών-Σχολικών Μονάδων» και στην ειδική αγωγή στην «Εκπαίδευση Ατόμων με Ειδικές Εκπαιδευτικές Ανάγκες» Προσωπική ιστοσελίδα: www.pefkianaki.com
«Ασχολούμαι ακαδημαϊκά και επαγγελματικά με τον χώρο της
ψυχολογίας και της ψυχοθεραπείας περίπου 16 χρόνια και προσωπικά από τότε που
γεννήθηκα, το 1978. Για εμένα ψυχοθεραπεία είναι η ίδια η ζωή και όλα αυτά που
όλοι συναντάμε στη διαδρομή της. Είναι η αγάπη, η ανάγκη, η φροντίδα, η
πειθαρχία, η συντροφικότητα, η μοναξιά, η χαρά, η λύπη, ο πόνος, η ζήλεια, η
ντροπή, ο θυμός, τα «πρέπει», τα «θέλω», τα «μπορώ», τα «δεν μπορώ», οι φόβοι
μας, οι αγωνίες μας και τόσα ακόμα! Ευγνωμονώ όλους τους ανθρώπους που με
εκπαίδευσαν και ακόμα με εκπαιδεύουν στην τέχνη της ψυχοθεραπείας. Τον εαυτό
μου, την οικογένεια μου, τους εκπαιδευτές μου, τους θεραπευτές μου, τους θεραπευόμενούς μου, τους συναδέλφους, τους
φίλους μου και την ίδια τη ζωή… Η τέχνη βρίσκεται στο να
μπορείς να έρχεσαι σε επαφή με όλα σου τα συναισθήματα και τις σκέψεις χωρίς να
αποδιοργανώνεσαι. Επίσης όταν κάτι δύσκολο συμβαίνει και αποσυντονίζεσαι ή
αναστατώνεσαι, στο να μπορείς να πάρεις βοήθεια από τους άλλους και τον εαυτό
σου. Η τέχνη αφορά στο να ζωγραφίζεις εσύ τον καμβά της ζωής σου,
χρησιμοποιώντας τα χρώματα και τα υλικά που σου αρέσουν, μαλακώνοντας και
αλλάζοντας τις πινελιές που έχουν κάνει άλλοι πάνω στον πίνακά σου και δεν σου
αρέσουν, δεν σου ταιριάζουν. Η αίσθησή μου είναι ότι αν επιτρέψεις και σε
άλλους καλλιτέχνες να σε βοηθήσουν στο έργο σου, ο κόπος είναι λιγότερος, το
μοίρασμα κάνει τη διαδικασία πιο ευχάριστη και το έργο γίνεται πιο ζωντανό! Η
καθημερινή πρακτική της ψυχοθεραπείας, ως επαγγελματίας πια, με βοηθά στο να
είμαι σε συνεχή αυτοπαρατήρηση και σε επαφή με τον εαυτό μου, τις ανάγκες μου,
τους ανθρώπους που αγαπώ και τα πράγματα που είναι σημαντικά για εμένα. Η
δουλειά μου με βοηθά να εκτιμώ καθημερινά τη ζωή, τον εαυτό μου, τα παιδιά μου,
τον άντρα μου και όλους όσους έχω στη ζωή μου… και την επαγγελματική και την
προσωπική… Με βοηθά να βρίσκω τα εργαλεία που χρειάζομαι για τον καμβά της
δικής μου ζωής... Η εμπειρία του να σου δείχνουν τόσοι άνθρωποι τον δικό τους
προσωπικό πίνακα και να σε προσκαλούν στο να τους βοηθήσεις να τον εμπλουτίσουν
και να τον μεταμορφώσουν σε κάτι που θα τους αρέσει και τους ταιριάζει
περισσότερο, είναι μοναδική. Βρίσκω λοιπόν χρήσιμο στη δουλειά μου να ακονίζω
τα παλιά πινέλα μου, να αγοράζω καινούργια υλικά, να μαθαίνω και να δημιουργώ
νέους τρόπους που μπορώ να χρησιμοποιώ τα παλιά μαζί με τα καινούργια…»
«Δεν υπάρχει κάτι που να με συγκινεί
περισσότερο απ’ τα δάκρια των γνήσιων ανθρώπων. Όχι αυτά του πληγωμένου
εγωισμού, του μεταμφιεσμένου σε θυματοποίηση θυμού. Ούτε τα χειριστικά δάκρυα
των κακομαθημένων «παιδιών» που αρνούνται συστηματικά να μεγαλώσουν. Νιώθω τόσο
πρόθυμα παρών στα δάκρυα εκείνα που αποκαλύπτουν τα «μυστικά», τα αθέατα
περάσματα αυτών που τους σώθηκαν οι λέξεις.
Στα δάκρυα αυτά που οδηγούνται από τις λέξεις, τις διασαφηνίζουν, και τις υπερβαίνουν.Αισθάνομαι τιμημένος
μάρτυρας των γενναίων συν-αγωνιστων της άνευ όρων αυτοαποκάλυψης.Υποκλίνομαι με
αβίαστο σεβασμό & ανυπόκριτο θαυμασμό μετέχοντας ως ευγνώμων εταίρος μιας
ανθρώπινης σχέσης που στοχεύει στην αλήθεια. Με έναν μαχητή του έρωτα, που
υπερβαίνοντας την αμφιθυμία του, θυσιάζει την εικόνα του για να δει στον δικό
μου καθρέφτη το δικό του, αληθινό, πρόσωπο.Την ώρα που με κάνει κοινωνό του
πλούτου του, καρπώνομαι κι εγώ ο φτωχός μερίδιο της χαράς του, μετέχοντας, μέσα
από την δική του συγκατάβαση και γενναιοδωρία, στην προοπτική της βαθιά
ερωτικής, ενωτικής σχέσης με το πιο επιθυμητό μου εαυτό...»
“Ψυχοθεραπεία......στα άρθρα που κυκλοφορούν διαβάζουμε για την
αξία της ψυχοθεραπείας για τον θεραπευόμενο....Σήμερα θα γράψω για την σκοπιά
του ειδικού...Εκείνου που βρίσκεται στην απέναντι πολυθρόνα...Η ψυχοθεραπεία
λοιπόν ειναι ενα ταξίδι ακόμα και για εμάς τους θεραπευτές.....Μια αναδρομή
στην ζωή του θεραπευομενου απο τότε που θυμάται....Αλλα ακόμα και αν δεν
θυμάται απο τότε που "θυμάται" το σώμα του...Αλλωστε, μια εμπειρία
την βιώνουμε μέσα απο πολλα κανάλια.Το γνωσιακό ειναι ενα απο αυτά. Τα υπόλοιπα
αφορούν τις σωματικές αισθήσεις,τους ήχους,τις μυρωδιές,τα συναισθηματα,τις
εικόνες. Και ενα ειναι σίγουρο: Ακόμα και όταν πιστεύουμε οτι
"ξεχάσαμε", το σώμα μας θυμάται. Και μεταφέρει στο "τωρα",
πληγές του "τότε". Και σε αυτή την διαδικασία είμαστε συνεργάτες και
συνοδοιπόροι με τον θεραπευόμενο-η. Ειναι σαν ενα παζλ που αρχικά μας δίνεται
φαινομενικά ολόκληρο αλλα κοιτάζοντας το προσεκτικά παρατηρούμε σε κάποια
σημεία κενά. Εκεί καλούμαστε να βοηθήσουμε τον θεραπευόμενο να ανακαλύψει τα
κομμάτια που λείπουν. Για να μπορέσει να χαρεί το "τωρα" του χωρίς
δυσφορία για το "χτες" και υπέρμετρο άγχος για το "αύριο".
Τους θαυμάζω τους θεραευομενους μου. Γιατί εχουν το θάρρος και το σθένος να
ανακαλύψουν τον εαυτό τους, να βοηθηθούν,να προβληματιστούν,να αλλάξουν,να
αναθεωρήσουν και να βελτιώσουν εν τέλη την ζωή τους. Και αισθάνομαι τυχερή που
ειμαι εκεί μαζί τους, σε αυτή την διαδικασία.”





0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου