ΕΦΗΒΕΙΑ: Η εναντιωματική συμπεριφορά απέναντι στους γονείς

Κατά την εφηβική ηλικία, η σμίλευση ενός περισσότερο ανεξάρτητου εφήβου συμβαίνει μέσα από την αντιδραστική συμπεριφορά. Παρατηρούμε, λοιπόν, ο εφήβος να συνηθίζει να γίνεται ανυπάκουος, να αντιμιλά ή ακόμη και να έχει επιθετική συμπεριφορά.

Αρχικά, είναι καλό να αναρωτηθούμε τί θέλει να καταφέρει ο έφηβος μέσα από αυτή τη στάση του. Είναι καλό να κατανοήσουμε ότι με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να δοκιμάσει τα όρια της οικογένειας και να δει πόση ισχύ έχει η παρουσία του μέσα στην οικογένεια. Συνεπώς, αυτό αποτελεί ένα φυσιολογικό μέρος της διαδικασίας της  ανάπτυξης.

Έπειτα, είναι σημαντικό να εντοπίσουμε ποιά είναι η συμπεριφορα εκείνη που δεν είναι αποδεκτή εκ μέρους μας. Στην περίπτωση που ο έφηβος εκδηλώνει πολλές μη αποδεκτές συμπεριφορές, τότε προτείνουμε να τις ιεραρχήσει  ο γονέας από τις περισσότερο σοβαρές έως τις λιγότερο. Κάπως έτσι, θα μπορέσει ευκολότερα να οργανωθεί κι ο ίδιος ως προς τη διαχείριση της κατάστασης.

Εν συνεχεία, είναι σημαντικό να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας προτού δράσει. Δηλαδή, αν έχετε θυμώσει πολύ από το αντιμίλημα του παιδιού σας, καλό είναι να μην πράξετε κάτι παρορμητικά. Πάρτε τον χρόνο σας, εν ανάγκη μπορείτε να κάνετε αναπνευστική χαλάρωση αν χρειαστεί και κατόπιν να του ζητήσετε να μιλήσετε ήρεμα. Είναι χρήσιμο να θυμάστε πως ό,τι δίνετε, θα πάρετε πίσω. Ένας γονέας που αντιδρά σπασμωδικά, επιπλήττει κι είναι τιμωρητικός, θα καταφέρει να έχει εναν έφηβο ο οποίος θα είναι συνεχώς θυμωμένος, εναντιωματικός και πολλές φορές ανεξέλεγκτος.

Κατόπιν, αφού η κατάσταση έχει ηρεμήσει, μπορούμε να προσεγγίσουμε τον έφηβο και να του ζητήσουμε να επικοινωνήσουμε αυτό που έχει συμβεί. Μπορούμε να του πούμε πως αισθανόμαστε με αυτή τη συμπεριφορά του και να του ζητησουμε να μας πει κι εκείνος πως νιώθει και τί τον κάνει να καταφεύγει σε αυτήν. Μπορούμε έτσι μαζί να ανακαλύψουμε τι μπορεί να πυροδοτεί περισσότερο τη σύγκρουση μεταξύ μας, κι έτσι μαζί να προσπαθήσουμε για την αλλαγή. Σε περίπτωση που εκείνος αρνηθεί να συζητήσει, δεν επιμένουμε. Όμως, σύντομα τον επαναπροσεγγίζουμε όταν πάλι το κλίμα της συνάντησης θα είναι ευνοϊκό.

Να θυμάστε πως μερικές φορές, η λύση δεν έρχεται άμεσα και πώς ο χρόνος είναι εκείνος που θα δείξει ποιό θα είναι το αποτέλεσμα. Από τη δική σας πλευρά, είναι σημαντικό, να έχετε σταθερή μη δεκτική στάση απέναντι στο αντιμίλημα, να είστε συντονισμένοι ως γονείς με αυτή τη στάση και φυσικά να επικοινωνείτε τα συναισθήματα σας με τον έφηβο. Να είστε σίγουροι, πώς ακόμη κι αν δείχνει ότι δεν τον ενδιαφερει πώς αισθάνεστε, κατά βάθος αυτό δεν αληθεύει. 

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η καθηγήτρια κα Αγγελική Γενά μιλά για τον αυτισμό

Ποιες είναι οι δυσκολίες που συναντά ένα παιδί με Διαχυτη     Αναπτυξιακη Διαταραχη στο γενικό σχολείο;

Πλέον αναφερόμαστε στα παιδιά με Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (ΔΑΦ) που έχει αντικαταστήσει τον όρο Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή.

Τα παιδιά με ΔΑΦ εμφανίζουν πλήθος δυσκολιών κατά την ένταξή τους στο γενικό σχολείο. Κατά κύριο λόγο υπολείπονται σε κοινωνικές και συναισθηματικές δεξιότητες, όπως οι πρωτοβουλίες επικοινωνίας η συναισθηματική έκφραση και πολλές άλλες συναφείς δυσκολίες. Επιπλέον, το έντονο άγχος που μπορεί να βιώνουν με τις συνεχείς αλλαγές και την έλλειψη προβλεψιμότητας, που χαρακτηρίζουν τη σχολική ζωή, εγείρει τάσεις αποφυγής της προσέλευσής τους στο σχολείο, αλλά και εμμονικές ιδέες στις οποίες τα παιδιά καταφεύγουν για να κατευνάσουν το άγχος τους. Στην πραγματικότητα, όμως, το άγχος τους εντείνεται και καθιστά πολύ δύσκολη την προσαρμογή τους στο σχολείο. Συνήθεις είναι και οι δυσκολίες σε θέματα διαχείρισης της συμπεριφοράς, όπως η αναστολή παρορμήσεων, η συγκέντρωσή τους για μακρά χρονικά διαστήματα στο μάθημα κ.ά.

Σε επίπεδο μαθησιακών επιδόσεων, όταν η ΔΑΦ συνοδεύεται από νοητική υστέρηση (στο 50% περίπου των παιδιών με διάγνωση ΔΑΦ), τότε σημειώνονται σοβαρά ελλείμματα στη σχολική τους επίδοση. Ακόμη, όμως, και τα παιδιά με ΔΑΦ, τα οποία έχουν δείκτη νοημοσύνης εντός της φυσιολογικής διακύμανσης, συνήθως εμφανίζουν ποικίλα μαθησιακά προβλήματα, τα οποία σχετίζονται με τις δυσκολίες των παιδιών με ΔΑΦ σε δύο κυρίως τομείς: στη Θεωρία του Νου και στις Επιτελικές Λειτουργίες.

   Συχνά παρατηρείται το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού με θύματα τα παιδια με ΔΑΦ στο γενικό σχολείο. Πώς θα μπορούσαμε να το περιορίσουμε;
 

Ο μόνος τρόπος για να περιοριστούν τα κρούσματα σχολικού εκφοβισμού, όπως έχει καταδειχθεί από πλήθος ερευνών, είναι μια συστημική, ολιστική προσέγγιση, η οποία περιλαμβάνει όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας, από τη Διεύθυνση του σχολείου μέχρι και τον σχολικό φύλακα. Τα φαινόμενα βίας στα σχολεία βαίνουν αυξανόμενα, όσο η εκπαίδευση προάγει την ανταγωνιστικότητα και όχι τη συνεργατικότητα. Συνεπώς, χρειάζονται ριζικές αλλαγές στη σχολική κοινότητα, προκειμένου να περιστείλουμε τη βία και τον εκφοβισμό εντός του σχολείου.

Πότε είναι καλό ένα παιδι με ΔΑΦ να φοιτήσει σε γενικό σχολείο αντί του ειδικού; Ποια τα κριτήρια αυτής της απόφασης;

Αυτή είναι μια δύσκολη απόφαση στην οποία υπεισέρχονται πάρα πολλοί παράγοντες. Θα σταθώ όμως σε δύο βασικούς για την ελληνική πραγματικότητα. Το πρώτο θέμα αφορά στις επιλογές που διαθέτουμε. Με άλλα λόγια, ποιες είναι οι συνθήκες στο ειδικό σχολείο και ποιες στο γενικό. Πολύ συχνά, παιδιά τα οποία θα έπρεπε να παραπέμψουμε στο ειδικό σχολείο, επιλέγουμε να φοιτήσουν στο γενικό, λόγω των συνθηκών που επικρατούν στα ειδικά σχολεία της πατρίδας μας, όπως η υποστελέχωση, το περιορισμένο ωράριο λειτουργίας, η απόσταση από τη γειτονιά του παιδιού και πολλά άλλα. Συνεπώς, τίθεται ζήτημα ετοιμότητας του σχολείου και όχι μόνο του παιδιού.

Ως προς τους παράγοντες που σχετίζονται με το παιδί, θα πρέπει να τονιστεί ότι στα πρώτα τουλάχιστον βήματα του παιδιού με ΔΑΦ, όσο καλά προετοιμασμένο και αν είναι για το σχολείο σε γνωστικό επίπεδο, δεν παύει να έχει πολλές κοινωνικές και συναισθηματικές δυσκολίες που καθιστούν αναγκαία την παρουσία πολύ καλά εξειδικευμένου συνοδού, ο οποίος θα συνδράμει στα πρώτα βήματα του παιδιού στη σχολική του ζωή. Αυτή η μορφή συνοδείας είναι καθοριστικής σημασίας για το παιδί με ΔΑΦ, γιατί το βοηθά στην προσαρμογή του στο σχολείο καθώς και στην αποφυγή στιγματισμού που συνήθως συνεπάγεται η οποιαδήποτε μορφής διαφορετικότητα. Εφόσον αυτή η συνοδεία εξασφαλίζεται, βασικά κριτήρια για μια επιτυχή πορεία στην ένταξη στο γενικό σχολείο είναι: αφενός η χαρά και η ικανοποίηση που λαμβάνει ένα παιδί από τη φοίτησή του σε αυτό και αφετέρου κατά πόσο οι συνθήκες της συνεκπαίδευσης ευνοούν μια συνεχώς βελτιούμενη πορεία του παιδιού σε γνωστικό, κοινωνικό και συναισθηματικό επίπεδο.

         Ποιος είναι ο αξονας πάνω στον οποίο χρειαζεται να συνεργάζονται οι γονείς παιδιου με ΔΑΦ  κι ο δάσκαλος του;

Η συνεργασία αυτή είναι καίριας σημασίας για το παιδί με ΔΑΦ, το οποίο συνήθως έχει δυσκολίες γενίκευσης και αξιοποίησης των γνώσεων και των δεξιοτήτων που κατακτά. Το βάρος για μια αμοιβαία ικανοποιητική σχέση γονέων-εκπαιδευτικών, εναποτίθεται στον εκπαιδευτικό, ο οποίος θα πρέπει να βασίζει την προσέγγισή του στο συνεργατικό μοντέλο (μοντέλο συνεργασίας γονέα-ειδικού επί ίσοις όροις) και όχι στο παραδοσιακό μοντέλο, όπου ο εκπαιδευτικός θεωρείτο αυθεντία και ο γονέας αυτός που θα έπρεπε να ακολουθεί τις οδηγίες του πιστά. Ο εκπαιδευτικός σαφώς γνωρίζει καλύτερα ζητήματα που άπτονται της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης, αλλά ο γονέας είναι ειδικότερος όλων σε θέματα που άπτονται των αναγκών και των δυνατοτήτων του παιδιού του. Συνεπώς, μόνο μια αγαστή συνεργασία εκπαιδευτικών-γονέων μπορεί να οδηγήσει σε βέλτιστα αποτελέσματα.

        Πώς θα μπορούσε ο δάσκαλος της γενικής εκπαίδευσης να προσαρμόσει την διδασκαλία του μαθήματος έτσι ωστε να συμπεριληφθει σε αυτό με τον σωστότερο τρόπο ένα παιδι με ΔΑΦ;

Θα πρέπει να είναι πρόθυμος να άρει πιθανές προκαταλήψεις που μπορεί να έχει για τα παιδιά με ΔΑΦ και τις δυνατότητές τους. Επίσης, θα πρέπει να δέχεται με ευχαρίστηση την παρουσία ειδικών που θα προτείνουν λύσεις για τυχόν προβλήματα και δυσκολίες που μπορεί να εμφανίσει το παιδί με ΔΑΦ στο γενικό σχολείο. Η διαφοροποιημένη διδασκαλία που περιλαμβάνει οπτικοποιημένο υλικό, αλλά και η έμφαση σε συχνές επαναλήψεις και ασκήσεις εμπέδωσης είναι πολύ σημαντικές για την εκπαίδευση των μαθητών με ΔΑΦ. Επιπλέον, οι ιδιαίτερες ικανότητες που μπορεί να έχουν σε τομείς, όπως τα μαθηματικά, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές κ.ά., είναι πολύ σημαντικό να αξιοποιηθούν πλήρως, όχι μόνο για να διακριθεί το παιδί με ΔΑΦ, αλλά και για να ενισχυθεί η αυτό-εικόνα του και τα κίνητρά του για μάθηση και εξέλιξη.

        Υπάρχουν αδυναμίες του παρόντος εκπαιδευτικού συστήματος ως προς την εφαρμογή των προγραμμάτων κοινωνικής προσαρμογής των παιδιών με ΔΑΦ στο γενικό σχολείο και ποιές είναι αυτές;

Ο συνδυασμός της υποστελέχωσης ειδικών στα σχολεία με την έλλειψη μιας πιστοποιημένης εκπαίδευσης στον τομέα του αυτισμού, συνιστούν τον βασικό άξονα απ’ όπου απορρέουν οι αδυναμίες του παρόντος εκπαιδευτικού συστήματος. Θα πρέπει αφενός να ξεκινά η σχολική χρονιά με την δυνατότητα παροχής βοήθειας στο παιδί από συνοδό, ο οποίος θα πρέπει να είναι εξειδικευμένος στο αυτισμό γενικότερα και ειδικότερα στις πρακτικές τις ένταξης. Μόνο εφόσον τηρηθούν αυτές οι δύο συνθήκες μπορούμε να συζητάμε για ουσιαστική βοήθεια των παιδιών αυτών στην ενταξιακή τους πορεία.

         Τα παιδια με ΔΑΦ δυσκολεύονται στην δημιουργία κοινωνικών σχέσεων με καινουρια πρόσωπα . Βάσει αυτού, μήπως θα βοηθουσε κατα τη διαρκεια της επαναξιολόγησης ή της μέτρησης της νοημοσύνης τους να συνοδεύονται από καποιο οικείο πρόσωπο ώστε τα αποτελέσματα να είναι περισσότερο έγκυρα;

Απολύτως εύστοχη η παρατήρησή σας. Είναι συχνά δύσκολο για το παιδί με ΔΑΦ να συνάψει σχέση με ειδικούς τους οποίους συναντά για πρώτη φορά και χωρίς παιδαγωγική σχέση, δεν θα ανταποκριθεί πλήρως στις απαιτήσεις μιας αξιολόγησης. Συνεπώς, είναι πολύ σημαντικό, για να έχουμε μια έγκυρη εκτίμηση των δυνατοτήτων του παιδιού με ΔΑΦ, να παρίσταται οικείο πρόσωπο του παιδιού καθ’ όλη τη διάρκεια της αξιολόγησής του.

       Πότε και με ποιό τρόπο είναι καλό να μιλήσω σε εφηβο με ΔΑΦ για θέματα σεξουαλικοτητας;

Είναι πολύ σημαντικό η σεξουαλική αγωγή, με την ευρύτερη έννοια, να ξεκινά όσο γίνεται νωρίτερα. Πριν εισαχθούν θέματα σεξουαλικής ικανοποίησης, τα οποία είναι πιο ευαίσθητα και απαιτούν και τη συμμετοχή του γονέα του ίδιου φύλου, θα πρέπει να υπάρχει διεξοδική διδασκαλία σε θέματα προσωπικής υγιεινής, κοινωνικοποίησης και εγγύτητας με συνομήλικους και με ενήλικες (π.χ. κύκλος των φίλων) και πολλά άλλα που προηγούνται αυτής καθαυτής της σεξουαλικής αγωγής. Ως προς την εκπαίδευση σε τρόπους σεξουαλικής ικανοποίησης, δεν θα πρέπει να ξεκινά πριν αρχίσει το παιδί να εκδηλώνει σαφείς συμπεριφοράς που δηλώνουν ενημερότητα και ενδιαφέρον για τη σεξουαλική δραστηριοποίηση, όπως η ενασχόληση με τα γεννητικά όργανα και το ενδιαφέρον για έντυπο ή άλλο υλικό με σεξουαλικό περιεχόμενο. Η έγκριση και συμμετοχή των γονέων σε προγράμματα σεξουαλικής αγωγής είναι απαραίτητη.


Ευχαριστώ πολύ την κα Γενά για την συνεργασία και την παραχώρηση της συνέντευξης

Προσωπικά δεδομένα εφήβου: Πώς να "μπείτε" στην απαγορευμένη ζώνη

Κατά την περίοδο της εφηβείας, η ανάγκη του εφήβου για ανεξαρτησία και χαραξη μίας νέας πορείας, λιγότερο εμπλεγμένης με αυτή των γονέων, είναι ζωτικής σημασίας. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, ο έφηβος έχει περισσότερο την επιθυμία της απομόνωσης του, η οποία έχει έναν «ιερό» σκοπό: τον επαναπροσδιορισμό του ως άνθρωπο, ως οντότητα. Η απομόνωση αυτή, που λειτουργεί ως «δικλείδα ασφαλείας» για τον έφηβο, πολλές φορές ανησυχεί τους γονείς. Κάποιοι δεν μπορούν εύκολα να την αποδεχτούν ως φυσική εξέλιξη της ανάπτυξης του παιδιού τους με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται συχνά συγκρούσεις. Νοιώθουν πώς πλέον γνωριζουν λιγότερα προσωπικά του δεδομένα κι ίσως μερικές φορές να αισθάνονται ότι το παιδί τους τούς αποκλείει από τη ζωή του.

Συμβουλή αντιμετώπισης  #1:

Ψυχραιμία

Το παιδί χρειάζεται χώρο και χρόνο ώστε να μπορέσει να προχωρήσει με υγιή τρόπο την νέα αναπτυξιακή φάση που απλώνεται μπροστά του. Σας χρειάζεται περισσότερο ως συμμάχους παρά ως αντιπάλους. Προσπαθήστε να θυμηθείτε τις δικές σας εμπειρίες όταν ήσαστε έφηβοι και σκεφτείτε τελικά πώς θα θέλατε να είχαν συμπεριφερθεί οι δικοί σας γονείς ώστε να τους νοιώθατε περισσότερο κοντά σας; Πάρτε κι εσείς τον χρόνο και τον χώρο σας, μείνετε περισσότερο με τον εαυτό σας και τις αναμνήσεις σας. Κάπως έτσι, ο βαθμός κατανόησης των αναγκών του παιδιού σας μπορεί να αυξηθεί σημαντικά.

Συμβουλή αντιμετώπισης #2

Επιτρεπτική και συμβιβαστική στάση απέναντι στα «μυστικά»

Πολλές φορές το παιδί σας, δεν θα θέλει να μοιράζεται μαζί σας τα προσωπικά του δεδομένα. Τα μυστικά του πλέον αποκτούν νέα διάσταση κι είναι πολύ σημαντικά για εκείνον. Καλό είναι να μην πιέζετε για να μάθετε κάτι π.χ αν έχει κάποια ερωτική σχεση ή αν καπνίζει. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να διαταράξετε τη σχέση εμπιστοσύνης σας με το παιδί σας. Η επιτρεπτική στάση σας απέναντι στο δικαίωμα του να κρατάει μυστικά θα δείτε πως θα σας δικαιώσει, καθώς έτσι το παιδί σάς νιώθει περισσότερο ως σύμμαχο του. Αυτό όμως που μπορείτε να κάνετε είναι να δείχνετε ενεργά το ενδιαφέρον σας π.χ μπορείτε να του πείτε: «Να ξέρεις, πώς όποτε με χρειαστείς θα είμαι εδώ για σένα» ή «Ανησυχώ μερικές φορές για σένα, όποτε το νιώσεις πως θέλεις να μου μιλήσεις, είμαι διαθέσιμος» ή «Σε εμπιστεύομαι, όμως όλοι μας, κι εγώ στην ηλικία σου, έχουμε ανάγκη για μία συμβουλή, αρκεί μόνο να την ακούσεις και κατόπιν ελεύθερα κάνεις τις επιλογές σου». Με αυτόν τον τρόπο, δείχνετε πώς έχετε κατανοήσει πως δεν έχετε πλέον εσείς τον έλεγχο της ζωής του παιδιού σας, κάτι που του παρέχει αυτοπεποίθηση και το δικαίωμα να κάνει λάθη για τα οποία όμως δεν θα κριθεί αυστηρά από τους γονείς του.

Συμβουλή αντιμετώπισης #3

Μιλήστε με ερωτήσεις

Αν παρόλα αυτά, αντιληφθείτε πώς κάτι επικίνδυνο για τη ζωή του παιδιού σας συμβαίνει καλό είναι να του ζητήσετε να μιλήσετε όταν θα είναι κι εκείνο διαθέσιμο. Για παράδειγμα πείτε του: «Θα ήθελα μια μέρα να βγούμε μια βόλτα να συζητήσουμε. Δες κι εσύ τον χρόνο σου και το κανονίζουμε» ή «Έχω ανάγκη να συζητήσω μαζί σου κάτι που με ανησυχεί, θα μπορούσες κάποια στιγμή κι εσύ;». Όταν, λοιπόν έρθει η ώρα του διαλόγου, αποφύγετε να έχετε επικριτική και κάθετη στάση απέναντί του. Μιλήστε με: «Μήπως θα ήταν καλύτερα...;» ή «Αναρωτιέμαι αν θα σε βοηθούσε....;» ή «Τι πιστεύεις ότι θα ήταν καλύτερο για σένα...;». Αφήστε τον έφηβο να βρει τις απαντήσεις που του ταιριάζουν και αποφύγετε να δίνετε μασημένη τροφή. Αποδεχτείτε ότι και πάλι μπορεί να μην καταφέρετε να μάθετε την αλήθεια που θα θέλατε, όμως αυτό που θα καταφέρετε σίγουρα ειναι να χτίσετε μία γερή γέφυρα επικοινωνίας με το παιδί σας. Αυτή η γέφυρα είναι το εχέγγυο για μία πιο ασφαλή ζωή του παιδιού σας ανεξάρτητα με τις επιλογές του.

Επικίνδυνες συμπεριφορές στις οποίες καλό είναι να επέμβετε με τον υποδεδειγμένο τρόπο είναι όταν έχετε την υποψία ότι:

• κλέβει χρήματα από το πορτοφόλι σας ή απουσιάζουν αντικείμενα από τον χώρο του σπιτιού
• ασχολείται περισσότερο από τρεις ώρες την ημέρα με παιχνίδια στο διαδίκτυο
• έχει συχνά μώλωπες ή τραυματίζεται
• μπλέκει συχνά σε καβγάδες στο σχολείο
• αρνείται να πάει σχολείο
• είναι έντονα προκλητικός κι επιθετικός (λεκτικά και σωματικά)
• ξαφνικά τρώει ελάχιστα ή υπερβολικά
• κοιμάται ελάχιστες ή υπερβολικές ώρες

Συμβουλή αντιμετώπισης #4

Η καλύτερη στάση είναι «η πρόληψη»

Είναι χρήσιμο με την είσοδο του παιδιού στην προεφηβεία δηλαδή στα 11-12 έτη ζωής του, να κάνετε αφηρημένες συζητήσεις όπου μέσω ερωταπαντήσεων θα μπορέσετε να τον προετοιμάσετε για διάφορα ζητήματα που θα τον απασχολήσουν στην πορεία. Για παράδειγμα, η σεξουαλική αγωγή μέσα απο βιβλία ειδικά φτιαγμένα για αυτόν τον σκοπό, τα οποία θα τα διαβάζετε μαζί, είναι ένα από τα σημαντικότερα θέματα που μπορείτε να δουλέψετε. Επίσης, διάφορα ζητήματα όπως το κάπνισμα, η διαφορετικότητα, οι διαταραχές διατροφής, ο σχολικός εκφοβισμός κλπ μπορείτε να τα επικοινωνήσετε, προτού εκείνα χτυπήσουν την πόρτα σας. Αυτή είναι άλλωστε η σημασία της πρόληψης. Συνεπώς, το παιδί σας, ακόμη κι αν δείτε στο μέλλον ότι κρατάει κάποια μυστικά από εσάς, θα έχει τη γνώση κι εσείς θα είστε πιθανόν λιγότερο ανήσυχοι. Με αυτόν τον τρόπο, το «μυστικό» δεν θα μοιάζει πια τόσο επικίνδυνο ή απειλητικό.

Διαταραχή ψυχοκινητικού συντονισμού στα παιδιά: Σημάδια κι αντιμετώπιση

Σε ποια ηλικία  μπορούμε να ανιχνεύσουμε τα πρώτα σημάδια διαταραχής του ψυχοκινητικού συντονισμού;

Τα πρώτα σημάδια της αναπτυξιακής διαταραχής του ψυχοκινητικού συντονισμού μπορούν να ανιχνευθούν πολύ πρώιμα,  καθώς το παιδί ενδέχεται να εμφανίζει ελλειμματικό συντονισμό από τη βρεφική ακόμη περίοδο και κάποιου βαθμού καθυστέρηση στα αναπτυξιακά ορόσημα. Οι Kaplan & Sadock (1991), περιγράφουν τα κλινικά σημεία που υποδηλώνουν την ύπαρξη της διαταραχής, τονίζοντας ότι είναι εμφανή από την βρεφική ακόμη ηλικία, όταν το παιδί αρχίζει να επιχειρεί έργα που απαιτούν κινητικό συντονισμό. Από τα βασικά κλινικά χαρακτηριστικά είναι η έντονα καθυστερημένη εκτέλεση του παιδιού στον κινητικό συντονισμό. Οι δυσκολίες στον κινητικό συντονισμό ενδέχεται να μεταβάλλονται ανάλογα με την ηλικία του παιδιού και το αναπτυξιακό στάδιο που βρίσκεται. 

    Ενα παιδί με νοητική υστέρηση μπορεί να ωφεληθεί από ένα πρόγραμμα ψυχοκινητικής αγωγής; Με ποιό τρόπο;

Ένα παιδί με νοητική υστέρηση μπορεί να ωφεληθεί τα μέγιστα από ένα πρόγραμμα ψυχοκινητικής αγωγής, επειδή προάγοντας την κινητικότητα του παιδιού στην ουσία προάγουμε όλες τις γνωστικές του λειτουργίες και το βοηθάμε να φτάσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του. Η σημασία της αισθητηριακής και κινητικής αγωγής για τα  παιδιά με νοητική υστέρηση είναι τεράστια επειδή ασκώντας την προσοχή , τη μνήμη , την αντίληψη , την παρατηρητικότητα  ενισχύουμε την ίδια τους τη νοημοσύνη. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες είναι οι απόψεις του Piaget για τη συμβολή της κινητικότητας στην ανάπτυξη της νοημοσύνης. Σύμφωνα με τη θεωρία του Piaget «η γνώση είναι αποτέλεσμα μιας ενεργού διαδικασίας, μιας επενέργειας του ατόμου επάνω στα ίδια  τα πράγματα».

  

Η εφαρμογή προγράμματος ψυχοκινητικής αγωγής μπορεί να εχει αποτέλεσμα σε ενήλικες με διαταραχές ισορροπίας; Τι βοηθά περισσότερο σε αυτή την ηλικία;

  Η εφαρμογή ενός προγράμματος ψυχοκινητικής αγωγής και επανεκπαίδευσης μπορεί να έχει  αποτέλεσμα και σε ενήλικες με διαταραχές ισορροπίας. Όταν όμως αναφερόμαστε σε ενήλικες οι οποίοι εμφανίζουν τέτοιου είδους διαταραχές, επειδή ενδέχεται να αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα νευρολογικής φύσης, καλό θα είναι να υπάρχει συνεργασία μεταξύ των ειδικών και συνδυαστική αγωγή για καλύτερα αποτελέσματα.

  Ένα παιδί με διαταραχή ψυχοκινητικού συντονισμού μπορεί να εκδηλώσει μαθησιακές δυσκολίες; Γιατί;

Η αναπτυξιακή διαταραχή ψυχοκινητικού συντονισμού είναι στην ουσία μια δυσκολία κινητικής μάθησης.  Με την είσοδο των παιδιών στο  σχολείο το πρόβλημα γίνεται εμφανέστερο επειδή εκεί το παιδί αντιμετωπίζει συγκεκριμένες και σαφείς απαιτήσεις από το εκπαιδευτικό του περιβάλλον στις οποίες συχνά αποτυγχάνει να ανταποκριθεί. Έτσι στις δυσκολίες στον συντονισμό των κινήσεων προστίθενται και μαθησιακές δυσκολίες ακαδημαικού τύπου, π.χ. στη γραφή και στην ανάγνωση. Ενώ δεν είναι σπάνιο οι δυσκολίες αυτές, αν δεν αντιμετωπιστούν εγκαίρως, να οδηγήσουν σε άλλα δευτερογενή προβλήματα από κοινωνικά, συναισθηματικά μέχρι σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς (Abramson et al, 1978, Arnheim & Sinclair, 1979, Cullen & Boersma, 1982, Henderson, 1986, Losse et al, 1991). Ο Wall και οι συνεργάτες του (1985), προσεγγίζοντας το  θέμα σφαιρικά δίνουν έμφαση στη δημιουργία συμπεριφορών οι οποίες πηγάζουν από την αρχική έλλειψη συντονισμού και συνδέονται αλυσιδωτά.

Πώς  μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς το παιδί τους ώστε να αναπτύξει καλύτερο ψυχοκινητικό συντονισμό;

Το παιδί πάνω από όλα χρειάζεται την αγάπη, την κατανόηση, την αποδοχή και την υποστήριξη από όλους όσους εμπλέκονται στην αγωγή και την εκπαίδευσή του. Οι γονείς λοιπόν που βρίσκονται κοντά στα παιδιά τους και αναπτύσσουν συναισθηματικό δέσιμο μαζί τους τα βοηθούν στην εν γένει ανάπτυξή τους. Αυτό δείχνουν όλες οι έρευνες των τελευταίων ετών. Ειδικότερα για την καλύτερη ανάπτυξη του ψυχοκινητικού συντονισμού κατά τη γνώμη μου θα βοηθούσε η παροχή ευκαιριών στα παιδιά εκ μέρους των γονέων για κίνηση και φυσική δραστηριότητα και εξάσκηση των κινητικών τους δεξιοτήτων. Σε περίπτωση προβλήματος η συνεργασία των γονέων θα παίξει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της κατάστασης. Οποιοδήποτε θεραπευτικό πρόγραμμα και αν εφαρμοστεί δεν θα έχει αποτέλεσμα αν γονείς και παιδιά δεν συνεργάζονται τόσο με τους θεραπευτές, όσο και μεταξύ τους.

Ευχαριστώ την κα Ζωή Καραμπατζάκη, σχολική συμβουλο της 21ης Περιφέρειας προσχολικής αγωγής Αθηνών,  για τη συνέντευξη που παραχώρησε στο http://psixoperpatimata.blogspot.gr 

Οι αποκαλύψεις μιας παιδικής ζωγραφιάς (ιχνογράφημα)

Το παιδικό ιχνογράφημα (ζωγραφιά) αποτελεί ένα επιπρόσθετο μέσο αξιολόγησης της γνωστικής ικανότητας, της προσωπικότητας και της ψυχοκινητικής ανάπτυξης του παιδιού. Ο λόγος (γραπτός και προφορικός) του παιδιού είναι σημαντικά λιγότερο αυθόρμητος σε σχέση με το ιχνογράφημά του. Τί ακριβώς μπορεί να μας αποκαλύψει μία ζωγραφιά; Η ψυχολόγος Χρύσα Βαλαμουτοπούλου μιλά στο HappyDay του AlphaTV. Δείτε το βίντεο.

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΓΙΟ ΤΟΥ

Πολλές φορές, οι άνδρες στην προσπάθειά τους για περισσότερο ενεργή συμμετοχή στην ανατροφή των παιδιών τους έρχονται αντιμέτωποι με άγχος σε συνειδητό ή ασυνείδητο επίπεδο. Το άγχος τους αυτό οφείλεται στην εκπαίδευση και κοινωνικοποίησή τους στον παραδοσιακό ανδρικό ρόλο στα καθήκοντα του οποίου δεν περιλαμβάνεται η ανατροφή των παιδιών που συνηθίζεται να αποτελεί καθαρά γυναικεία δραστηριότητα.

Ένας ακόμη γενεσιουργός παράγοντας του άγχους τους είναι ο φόβος της αποτυχίας, ανεπάρκειας και ανικανότητας που βιώνουν λόγω της αβεβαιότητάς τους για τις ικανότητές τους σε αυτόν τον τομέα. 

Μερικοί ειδικοί υποστηρίζουν ότι σοβαρή πηγή ενδοψυχικού άγχους αποτελεί το γεγονός ότι τα αγόρια αρχικά, λόγω του ότι έχουν ανατραφεί από τις μητέρες τους, είχαν ταυτιστεί με το γυναικείο φύλο.

Το γεγονός αυτό τους προκαλεί έντονο άγχος γιατί νιώθουν ότι αποτελεί απειλή για την ταυτότητα του φύλου τους και τους ωθεί στο να επιμένουν στην αυστηρή τήρηση διαπροσωπικών ορίων κάτι που δεν είναι εφικτό όταν ασχολούνται με την ανατροφή των παιδιών τους.

Σε διαπροσωπικό επίπεδο συναντούν εμπόδια στην προσπάθειά τους για περισσότερη συμμετοχή στη φροντίδα των παιδιών τους εξαιτίας «ανοιχτής ή καλυμμένης αμφιθυμίας» της μητέρας. Ενώ δηλαδή η πλειοψηφία των γυναικών αναφέρει ότι θα ήθελε τη βοήθεια των συζύγων τους στη φροντίδα των παιδιών, αυτό, στην πράξη, είναι κάτι που οι ίδιες δεν επιτρέπουν. Δυσκολεύονται να αφήσουν τον ρόλο του «κυρίαρχου γονέα» για δικούς τους προσωπικούς και ψυχολογικούς λόγους.

Ωστόσο, τα πιο σημαντικά και βαθιά ενδοψυχικά εμπόδια που συναντούν οι πατέρες στην προσπάθειά τους να συμμετάσχουν στη φροντίδα των παιδιών τους είναι καλό να αναζητηθούν στις εμπειρίες τους με τους δικούς τους πατέρες. Προκειμένου λοιπόν να αναπτύξουν εσωτερική συνοχή και μια ικανοποιητική αυτοεκτίμηση, ταυτίστηκαν με τους πατέρες τους που σε γενικές γραμμές δε περνούσαν πολύ καιρό μαζί τους όταν ήταν παιδιά. Αποτέλεσμα της ταύτισης αυτής είναι να βιώνουν άγχος όταν εκδηλώνουν συμπεριφορές που αποκλίνουν από αυτό το πρότυπο.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα γράμμα, μία κατάθεση ψυχής ενός μπαμπά που προσπαθεί με κάθε τρόπο να διαχειριστεί τον πατρικό του ρόλο. Μέσα από τις δυσκολίες, παρατηρεί τη συμπεριφορά του γιου του και τα μηνύματα που του στέλνει.. Τότε, κάνει την αυτοπαρατήρησή του, το τολμά.. Και ίσως έτσι, να φτάνει σε ένα νέο μονοπάτι για να το διαβεί.. πιο ελπιδοφόρο..

"Ναι,παλικαράκι μου..Ξέρω..

"Μαμά,δεν είναι αυτός ο άντρας σου. Αυτός λείπει πάντα από το σπίτι.Εγώ είμαι πάντα εδώ, εγώ είμαι ο άντρας σου", ο διετής ευφυής κι εκπληκτικά ευφραδής "σπόρος" έχει κερδίσει τις εντυπώσεις άλλη μια φορά. Ο μπαμπάς, κάπου στο 2007, θαυμάζει τον συγκροτημένο, ακριβή κι ευστοχο λόγο του τέκνου του. Του θυμίζει τον εαυτό του στην ίδια ηλικία. Αισθάνεται υπερήφανος. Αλλά...κάτι λείπει: κάτι σημαντικό διαφεύγει..

Ύστερα, ο "σπόρος" ..ξεφεύγει: αυθάδεια, ανυπακοή,πρόκληση και.. κυνισμός αταίριαστος με την ηλικία του. Ο μπαμπάς,έρμαιο στη θύελλα της κρίσης, με ολοήμερη και ολονύκτια εργασία, απουσιάζει. Κουράζεται.Λυγίζει. Απαιτεί υπακοή κι ηρεμία. Θέτει τον εαυτό του, την κούραση, τις ανάγκες του στο επίκεντρο. κι όλα χειροτερεύουν θεαματικά. 

Αναζητά συμβουλές από ειδικούς και μη, από σχετικούς κι άσχετους. Ωστόσο, ξέρει εξ αρχής: "Θέλει την προσοχή μου". Δείχνει αυτή την ρημάδα την προσοχή-με τον δικό του, διεκπεραιωτικό τρόπο. Αλλά πάντα χάνει- κι όλα πάνε προς το χειρότερο. Κάτι κάνει λάθος, αλλά τί;

Ο διετής "σπόρος" γίνεται εξαετής και τίποτε δεν έχει λυθεί. Το πρόβλημα παραμένει, αλλά με μια ιδιαιτερότητα: Άλλο παιδί στο σπίτι, άλλο στο σχολείο. Το λέει και μόνος του, άλλωστε. "Στο σχολείο δεν κάνω αυτά που κάνω στο σπίτι." Τι ήττα!

Ύστερα..η φώτιση! Ο μπαμπάς απογοητευμένος, συντετριμμένος, αναζητεί απαντήσεις. Αναχωρεί σιωπηλά από το παρόν. Επιστρέφει στα δικά του έξι. Έχει μνήμες τότε. Ολοζώντανες. Ανατρεχει,θυμάται, ξαναζεί, συντριβεται. Κι επιστρέφει. Κατάκοπος...

Δεν έχει πια τσαγανό να μαλώσει, να συγκρουστεί, να τιμωρήσει. Τώρα ακούει, σκέπτεται, κατανοεί. Γίνεται πιο γλυκός, πιο επιεικής. 

Ο "σπόρος" αίφνης, νιώθει αμήχανος. Ο τσαμπουκάς του είναι ανώφελος. Δεν προκαλεί την προσοχή που επιζητούσε. Ζητα εκβιαστικά μια τιμωρία που δεν έρχεται. Φτάνει να δέρνει τη"σπορούλα" που ...του φόρτωσαν στα καλά καθούμενα- είναι ήδη τριών κι αυτή- αλλά κάτι ασυνήθιστο συμβαίνει. Το μάλωμα, έχει επιτέλους κάτι που δεν έχει συνηθίσει: αγάπη-και συμβουλή. 

Σύντομα, εξομολογείται. Σχεδόν χωρίς ερώτηση: "Μπαμπα, ξερω τι θέλεις. Εσύ ξερεις τί θέλω εγώ;", Ναι, παλικαράκι μου , ξέρω. Τώρα, μια και θυμήθηκα τι ήθελα πάντα εγώ και δεν το είχα, ξερω πια τι θέλεις. Και θα το έχεις.."

Ένα μήνυμα προς όλους τους μπαμπάδες: Αξιοσημείωτο είναι πως από έρευνες που έχουν γίνει (Radin, 1982), έχει βρεθεί ότι όταν υπάρχει υψηλή πατρική συμμετοχή στη φροντίδα των παιδιών, τότε τα παιδιά έχουν περισσότερο την αίσθηση ότι μπορούν να ασκήσουν έλεγχο στη ζωή τους. Επιπλέον, παρουσιάζουν καλύτερη ανάπτυξη στη γνωστική ικανότητα ιδιαίτερα στον τομέα της γλώσσας. 

Ευχαριστώ πολύ τον δημοσιογράφο, κ. Σταύρο Χριστακόπουλο για αυτό το μοίρασμα των συναισθημάτων και των εμπειριών του.  

Πηγή: Άνδρες σε θεραπεία-  ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ των METH L. RICHARD, PASICK ROBERT, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, έτος 2000.

Άλογο και ψυχοθεραπεία: Μία σχέση δυνατή

 Η ψυχίατρος κα Νίκη Μαρκογιάννη

Ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα στις τυπικές θεραπευτικές συνεδρίες και στις συνεδρίες ιπποθεραπείας; 

Με τον όρο Ιπποθεραπεια εννοούμε τις θεραπευτικές προσεγγίσεις που ο θεραπευτης ή το μέσον θεραπείας είναι το άλογο . Η θεραπευτική ιππασία είναι ευρέως διαδεδομένη στη 

χώρα μας. Μέσα απο την κίνηση του αλογου, μπορεί να βοηθήσει τα άτομα με κινητικές και 

αναπτυξιακές διαταραχες. Η θεραπεία  γίνεται πάνω στο άλογο .

Μπορείτε να μας περιγράψετε μία συνεδρία ιπποθεραπείας;

Το άλογο είναι ο κύριος θεραπευτης. Μέσα απο το ένστικτο του και την απαραίτητη  ικανότητα

 του για την επιβίωση του να αντιλαμβάνεται τις συναισθηματικές καταστάσεις και προθέσεις 

του ανθρώπου (ακόμα και αν είναι αόρατες για τον ίδιο)  δρα - αντιδρά με τρόπους που 

οδηγούν τονάνθρωπο στην επίλυση των εσωτερικών του  συγκρούσεων και στην 

εξομάλυνση των πεδίων έντασης που προκαλούν συμπτώματα ή αδράνοποιουν τις ικανότητες

και εμποδιζουν την δημιουργικότητα του ανθρώπου .Η αυτογνωσία με την βοήθεια του αλογου

βασίζεται στις προαναφερθείσες ιδιότητες του αλογου και βοηθάει τον άνθρωπο να 

συνειδητοποιήσει τις ανάγκες του και τις επιθυμίες που χτίζονται πάνω σε αυτές. 

Να συνειτοποιησει  τα τραύματα του και να οδηγήσει τον άνθρωπο σε καλύτερες σχέσεις με 

σεβασμο για τον εαυτο του και τους άλλους . Η αυτογνωσία , μάθηση , εξέλιξη και 

ψυχοθεραπεία με την βοήθεια του αλόγου γίνεται κατά κύριο λόγο από το έδαφος.

Ποιές ειδικότητες ασχολούνται με την ιπποθεραπεία;

Οι θεραπευτες είναι γιατροί, φυσικοθεραπευτές ,λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές και

 ψυχολόγοι ειδικά εκπαιδευμένοι και πιστοποιημένοι στην Θεραπευτική  Ιππασία .

Η θεραπευτική ομάδα αποτελείται απο ψυχίατρο ή ψυχολόγο και  ενα ειδικό πάνω στα 

άλογα (στην Ίππολυση η θεραπευτικήομάδα αποτελείται απο την Νικη Μαρκογιάννη 

Ψυχίατρο, οικογενειακή θεραπεύτρια Eagala  international mentor, την Χρύσα Μπαξεβανίδη 

Ψυχολόγο-οικογενειακή θεραπεύτρια Eagala certified, την Δανάη Μαρνέρη κτηνίατρο 

ειδικευμένη στα άλογα και προπονήτρια ιππασίας  Eagala certified). 

Ποιές είναι εκείνες οι προϋποθέσεις που είναι απαραίτητο να πληρούνται ώστε ένα άλογο να συμπεριφέρεται ως «θεραπευτής»; 

Τα άλογα εκπαιδεύονται για να γίνουν θεραπευτες μέσα απο " αποεκπαιδευση "" δηλ τους 

παρέχεται ένα περιβάλλον ασφαλείας και ελευθερίας χωρίς να τους ζητείται υπακοή .  Έτσι, 

βρίσκουν την επαφή τους με την ελεύθερη φύση τους και τα ένστικτα τους .  Το πόσο χρόνο

θα χρειαστεί κάθε άλογο δεν το ξέρουμε εκ των προτέρων. Τους δίνουμε,λοιπόν την 

δυνατότητα να αποφασίσουν αυτα ποτέ θέλουν να μπουν σε θεραπείες .Στόχος μας είναι η 

διατήρηση της ζωής των αλόγων (θεραπευτων και μη )και η διάδοση της μεθόδου EAGALA 

(equine assistedgrowth  learning  development and psychotherapy ) που εκπρόσωπουμε στην 

Ελλάδα . Δουλεύοντας την μέθοδο αυτή έχουμε πεισθεί  για την αποτελεσματικότητα της  

(όπως αποδεικνύουν εξάλλουκι οι έρευνες διεθνώς) και επιθυμία  μας είναι να μπορέσουν να 

ωφεληθούν από αυτή όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. 

Η Ιπποθεραπεία θα μπορούσε να έχει εφαρμογή στην συμβουλευτική ζεύγους/οικογένειας;

Η Αυτογνωσία  - Μάθηση - Εξέλιξη - Ψυχοθεραπεία με τα άλογα απευθύνεται σε άτομα, 

 ζευγαρια, οικογένειες , ομάδες αθλητικές, σχολικές και εταιρικες. Η μάθηση με την βοήθεια 

του αλογου εκπαιδεύει τον άνθρωπο σε καλύτερη και πιο ευρεία αντίληψη του περιβάλλοντος,

άμεση αξιολόγηση των πληροφοριών, γρηγόρη επεξεργασία εναλλακτικών σχεδίων δράσης 

βοηθώντας έτσι παιδιά και ενήλικες να σκέφτονται, να μαθαίνουν και δρουν με 

αποτελεσματικότερο τρόπο στις συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες ζωής. 

Η ιπποθεραπεία θα μπορούσε να βοηθήσει τα παιδιά με Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές (σύνδρομο Asperger, αυτισμός κ.α.); 

Τα παιδιά με διαταραχές αυτισμού επωφελούνται τόσο απο την θεραπευτική ιππασία όσο και

απο την ψυχοθεραπεία με άλογα . Όσο πιο συχνή και στενή είναι η επαφή του παιδιού με το

άλογο, τόσο πιο καλά τα αποτελέσματα. 

 Η Ιπποθεραπεία αντεδείκνυται για κάποιες ειδικές ομάδες ατόμων;

Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ωφεληθούν απο την θεραπευτική δράση του αλόγου 

(εξαιρούνται περιπτώσεις που οι θεράποντες ιατροί κρίνουν ότι το άτομο δεν μπορει να 

βρεθεί σε περιβάλλον με ζώα).

Συνέντευξη με την ψυχίατρο κα Νίκη Μαρκογιάννη
Θεραπευτικό Κέντρο "Ιππόλυσις"

Ψυχοπαιδαγωγικές ασκησεις για το παιδί σε ένα βιβλιο

Προϊόν συνδημιουργίας και πρώτη συγγραφική δραστηριότητα για την ψυχολόγο-οικογενειακή σύμβουλο Χρύσα Βαλαμουτοπούλου είναι το παρόν βιβλίο, το οποίο αποτελεί ένα εγχειρίδιο- πρακτικό οδηγό που απευθύνεται σε ψυχολόγους, επαγγελματίες υγείας, ειδικούς παιδαγωγούς, εκπαιδευτικούς και γονείς.

Στόχος του βιβλίου αυτού είναι η συνάντηση/συνδημιουργία ενός ενήλικα και ενός παιδιού.

Το πρώτο μέρος του βιβλίου περιέχει την εισαγωγή, όπου αποσαφηνίζεται ο τρόπος χρήσης του και γίνεται σύντομη αναφορά στο τι είναι επικοινωνία, πώς αναπτύσσεται η διαπροσωπική σχέση και ποια είναι τα αναπτυξιακά στάδια του παιδιού.

Στο δεύτερο μέρος καταγράφονται οι δραστηριότητες χωρισμένες σε τρεις κατηγορίες: θεραπευτικές, παιδαγωγικές, ψυχαγωγικές.

Το τρίτο μέρος περιλαμβάνει έτοιμο υλικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στις δραστηριότητες.

Το βιβλίο αυτό έρχεται να καλύψει μια μεγάλη ανάγκη των επαγγελματιών που βρίσκονται στο ξεκίνημα της καριέρας τους για υλικό άμεσης πρακτικής εφαρμογής.

Επίσης απευθύνεται στους επαγγελματίες που βρίσκονται χρόνια στο χώρο προσφέροντάς τους νέες ιδέες, καθώς και στους γονείς, ώστε ο ελεύθερος χρόνος που περνούν με τα παιδιά τους να γίνει δημιουργικός.

Ευελπιστούμε να γίνει πηγή έμπνευσης για τον εμπλουτισμό της δημιουργικότητας, την ενίσχυση της επικοινωνίας και την ανάπτυξη της διαπροσωπικής σχέσης.

Τα έσοδα των πωλήσεων διατίθενται αποκλειστικά στον Σύλλογο Ελπίδα Παιδιών με Καρκίνο.

Πέτρα και νερό

176 δημιουργικές-θεραπευτικές δραστηριότητες για παιδιά: Για ψυχολόγους, επαγγελματίες υγείας, ειδικούς ψυχολόγους, εκπαιδευτικούς, γονείς

Γεωργία Ψαρρά και συνεργάτες 

Σαββάλας, 2011
287 σελ.
ISBN 978-960-493-041-8, [Κυκλοφορεί]
Τιμή € 14,70

Η επιθετική συμπεριφορά στα παιδιά

Η επιθετικότητα κι η αντιδραστική συμπεριφορά αποτελούν το 1/3 των προβλημάτων παιδικής συμπεριφοράς που συνάντα στις μέρες μας ενας παιδοψυχολόγος στο γραφείο του.

Πιο συγκεκριμένα τα παιδιά που χαρακτηρίζονται από επιθετικότητα είναι συνήθως ανυπάκουα, αρνητικά, δείχνουν απάθεια και παρουσιάζουν αντιδραστική και προκλητική συμπεριφορά προς τα μέλη της οικογένειας τους, το διδακτικό προσωπικό του σχολείου και γενικά προς τα άτομα που κατέχουν εξουσία.

Η αντιδραστική και επιθετική συμπεριφορά των παιδιών δημιουργεί δυσκολίες στις σχέσεις τους με την οικογένεια, τους συνομήλικους και το σχολείο. Δημιουργεί όμως δυσκολίες και στα ίδια τα παιδιά καθώς εμφανίζουν χαμηλή αυτοεκτίμηση λόγω της απόρριψης που δέχονται από το περιβάλλον τους.

Πότε όμως ένα παιδί εμφανίζει παθολογική επιθετικότητα που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης από ειδικό ψυχικής υγείας; Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να βοηθήσουν το παιδί τους; Δείτε το βίντεο όπου η ψυχολόγος Χρύσα Βαλαμουτοπούλου δίνει απαντήσεις στην παρέα του HappyDay στον AlphaTV.

ΑΣΚΗΣΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ: "Εγω κι ο κίνδυνος"

Μέσα από τη δραστηριότητα που  ακολουθεί, μπορούμε να εμφυσήσουμε το αίσθημα του κινδύνου σε παιδιά τα οποία παρουσιάζουν προβλήματα συμπεριφοράς στο σχολείο (επιθετικότητα, υπερκινητικότητα, παρορμητικότητα) καθότι αυτά τα παιδιά αποτελούν υψηλή ομαδα κινδύνου για εκδήλωση παραβατικής συμπεριφοράς και πρόκληση σωματικών βλαβών στον εαυτό τους ή και τους άλλους.

Εγώ κι ο κίνδυνος

στόχοι

	Θεραπευτικός	☼	☼	☼	☼
Χρόνος	Παιδαγωγικός	☼	☼	☼	☼
	Εκπαιδευτικός	☼
	Ψυχαγωγικός	☼

Υλικά: Εικόνες από το Ιντερνετ που απεικονίζουν παιδιά που βρίσκονται σε διάφορες δύσάρεστες κι επικίνδυνες καταστάσεις (π.χ παιδί που περνάει στον απέναντι δρόμο χωρίς να κοιτά καλά αν περνουν οχήματα, χρησιμοποιεί μαχαίρι, παίζει με τα σπίρτα ή τις πρίζες, ανοίγει κουτιά με φάρμακα, χτυπάει τα άλλα παιδιά, παιδί που καπνίζει,παιδί που πηδάει από μεγάλα ύψη κ.ο.)

Οδηγίες

1ο Στάδιο	Αφού εκτυπώσουμε τις εικόνες που βρήκαμε στο διαδίκτυο τις αναποδογυρίζουμε για να μη φαίνεται αυτό που απεικονίζουν.
2ο Στάδιο	Στη συνέχεια, το παιδί αναποδογυρίζει μία εικόνα και το προτρέπουμε να περιγράψει αυτό που βλέπει.
3ο Στάδιο	Του ζητάμε να εντοπίσει τον κίνδυνο στην εικόνα που μόλις περιέγραψε.
4ο Στάδιο	Στη συνέχεια, ζητάμε από το παιδί να μας πει τι θα έκανε αυτό αν βρισκόταν σε μια τέτοια κατάσταση ή τι θα έπρεπε να κάνει το παιδί που απεικονίζεται στη φωτογραφία.

 Παραλλαγή

Θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε τις εικόνες από το Διαδίκτυο με χαρτάκια μέσα στα οποία θα περιγράφουμε με λόγια μία δυσάρεστη/επικίνδυνη κατάσταση. Η διαδικασία που θα ακολουθηθεί θα είναι ίδια