Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ: Η σχέση με την σύντροφο τους

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Η σχέση με τη σύντροφο τους (μέρος 1)

Από μικρή ηλικία τα νεαρά αγόρια έχουν μια αποστολή που ο Φρόιντ ονόμασε:"αποκήρυξη θηλυκότητας" (Monick 1987) – μια κυριολεκτικά λυσσαλέα προσπάθεια να δείξουν ότι ο ανδρισμός τους δεν είναι μολυσμένος από θηλυκά στοιχεία. Η πρώτη εκδήλωση αυτής της αντιθηλυκότητας ανιχνεύεται στη σχέση μητέρας – γιου. Η πολύ κοντινή σχέση με τη μητέρα, “το παιδί της μαμάς” εκλαμβάνεται ως απειλή κατά του ανδρισμού. Σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία, στα πλαίσια της ανάπτυξης της γυναικείας ταυτότητας τα κορίτσια πρέπει να εγκαταλείπουν την προσκόλληση στον πατέρα και παροτρύνονται να ενισχύσουν το δεσμό τους με τη μητέρα.  Το ίδιο πρότυπο – ανεστραμμένο -  ακολουθούν κανονικά και τα αγόρια . Γι’αυτά όμως ο γονέας  με τον οποίο πρέπει να ταυτιστούν είναι ο παραδοσιακά απών και απρόσιτος πατέρας. Έτσι τα αγόρια δε θυσιάζουν απλώς τη φροντίδα της μητέρας τους, αλλά στη συνέχεια εγκαταλείπουν κάθε είδος φροντίδα , με αποτέλεσμα να νιώθουν ευάλωτα και μόνα.(Osherson 1986)

Για τον Καρλ Γιουνγκ,  οι άνδρες παίζουν το ρόλο του "ήρωα" στην προσπάθεια να ξεπεράσουν το φόβο τους μήπως τους "καταβροχθίσει" η μητέρα τους (Monick,1987). O ήρωας βρίσκεται σε αυτή τη θέση ανταποκρινόμενος με επιτυχία σε μια επικίνδυνη πρόκληση, χωρίς την προστασία της μητέρας του. Συχνά πραγματοποιεί ένα μακρύ και μοναχικό ταξίδι. Ο ήρωας έχει την ανάγκη των άλλων, όμως η βοήθεια έρχεται από ξένους, και όχι από τους γονείς του. Σε καμιά περίπτωση από την μητέρα

του!

Στο τέλος του δύσκολου ταξιδιού του, τον περιμένει η επιβράβευση για το θάρρος του, που συνήθως παίρνει τη μορφή του έρωτα μιας όμορφης γυναίκας.Υπάρχει, συνεπώς μια τραγική ειρωνεία σε αυτό. Για να αποδείξει ο άνδρας τον ανδρισμό του πρέπει να απαρνηθεί την υποστήριξη μιας γυναίκας και να κερδίσει την υποστήριξη μιας άλλης. Καταλήγουμε πως, χωρίς την ύπαρξη μιας γυναίκας ο ανδρισμός είναι διφορούμενος.

Δυσκολίες στην επικοινωνία με τους άντρες προκύπτουν από:

• Την εσωτερική σύγκρουση που πηγάζει από το γεγονός ότι θέλουν να είναι προστάτες και να φροντίζουν, συγχρόνως όμως κουβαλούν μέσα τους την έντονη επιθυμία να τους φροντίζουν! Δίνουν έτσι αντιφατικά μηνύματα στη σύντροφό τους.
• Την απόκρυψη των συναισθημάτων τους. Το να είναι κάποιος "κλειστός" εκφράζει έναν από τους πια σημαντικούς κανόνες των ανδρών: μη δίνεις μεγάλη προσοχή στα συναισθήματα σου  ή τουλάχιστον, κράτα τα για τον εαυτό σου!  Οι άνδρες φοβούνται ότι με την έκφραση των συναισθημάτων τους, θα    φανούν ευάλωτοι και αδύναμοι, και αυτά είναι θηλυκά στοιχεία. Ο θυμός είναι το μοναδικό ισχυρό συναίσθημα που οι άνδρες συνήθως εκφράζουν. Το έχουν παρατηρήσει σε άλλους άνδρες, κυρίως στους πατερες τους. Πίσω  από τη μάσκα του θυμού βρίσκονται κι άλλα συναισθήματα τα οποία οι άνδρες αρνούνται.

• Γενικά στη δυσκολία να κάνουν διάκριση ανάμεσα στις σκέψεις και τα συναισθήματα.
• Την τάση τους να εκφράζουν το ενδιαφέρον τους με τις πράξεις τους και όχι με συναισθήματα.
• Την τάση να μην επιτρέπουν στον εαυτό τους να εκφράζει ανάγκες, καθ’ότι : όταν κάποιος έχει ανάγκες είναι ευάλωτος.
• Την παγίδα των προσδοκιών όπου "πέφτουν" και αφορά:

           α) Τι προσδοκούν από αυτούς οι γυναίκες

           β) Τι προσδοκούν οι ίδιοι από τον εαυτό τους στις σχέσεις τους με τις γυναίκες

           γ) Τις προσδοκίες που η κοινωνία μας υπαγορεύει στους άνδρες ως αναπόσπαστο στοιχείο στις αλληλεπιδράσεις τους με τις γυναίκες .(Οι άνδρες για παράδειγμα, είναι συνηθισμένοι να πιστεύουν ότι οι γυναίκες έχουν εξαιρετικές ικανότητες και εμπειρία στην ανατροφή των παιδιών, στις σχέσεις, στις κοινωνικές καταστάσεις, στις ευθύνες του σπιτιού, στα συναισθήματα. Οι γυναίκες από την άλλη πλευρά θεωρούν ότι οι άνδρες τα καταφέρνουν καλά στα οικονομικά θέματα, στις επαγγελματικές σχέσεις, στις επισκευές και ότι  έχουν την ευθύνη να συντηρούν την οικογένεια ("Κουβαλητής")

Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ

Οι άνδρες όχι μόνο αντιστέκονται στην αλλαγή, άλλα μπορεί ακόμη και να αγνοούν την ίδια την ανάγκη για αλλαγή. Για να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν κάποια αλλαγή θα πρέπει πρώτα ν αναγνωρίσουν τη σημασία της, και για να γίνει αυτό ίσως χρειαστεί να ταρακουνηθούν.(π.χ. απειλή διαζυγίου από τη σύζυγο). Όταν οι άνδρες γίνονται σύζυγοι, βιώνουν μερικές από τις ισχυρότερες συγκρούσεις της ζωής τους. Χρειάζονται να είναι συναισθηματικά ανοικτοί και ευαίσθητοι προς τη σύντροφο τους. Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με την εκπαίδευση του άνδρα.

Αν οι άνδρες γίνουν έτσι όπως οι γυναίκες λένε ότι τους θέλουν έρχονται σε σύγκρουση με το  "είδος" του άντρα που τους δίδαξαν οι πατέρες τους. Πολλοί νιώθουν ότι τους ζητείται να γίνουν κάτι που οι πατέρες τους δεν  θα ενέκριναν – και αυτό γιατί οι πατέρες είναι εκείνοι που προσδιορίζουν και διδάσκουν τα αγόρια τι είναι ο ανδρισμός. Βέβαια οι περισσότερες από αυτές τις διεργασίες δε γίνονται συνειδητά .

Το αίτημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι άνδρες, να αλλάξουν σύμφωνα με τις επιθυμίες της σημερινής γενιάς των ενηλίκων γυναικών, ισοδυναμεί με τη  «δολοφονία της εικόνας του ίδιου του εαυτού τους››.(Kolbensdilag 1979).

Πηγή: Άνδρες σε θεραπεία-  ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ των METH L. RICHARD, PASICK ROBERT, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, έτος 2000.

Η ψυχολογική προσέγγιση του "Bullying (εκφοβισμός)" από τον Δρ.Γρηγόρη Βασιλειάδη

Κύριε Βασιλειάδη, τις τελευταίες ημέρες στα Μ.Μ.Ε υπάρχει έντονη ενασχόληση με το θεμα του εκφοβισμού (Bullying), με αφορμή την αυτοκτονία, όπως αποδείχτηκε, του 20χρονου φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη, ο οποίος υπήρξε θύμα εκφοβισμού από συμφοιτητές του. Τι είναι εκείνο τελικά που προτρέπει ένα άτομο να γίνει θύτης για εκφοβισμό;

Η κοινωνία μας ως εμπαίζουσα εαυτόν και υποκριτική ασχολείται συγκυριακά και μόνο περιστασιακά μόνο με ό,τι κάνει «ντόρο» στα Μ.Μ.Ε.

Ο εκφοβισμός δεν είναι μόνο σχολικό φαινόμενο και έχει βαθύτερες αιτίες. Σε ενδοψυχικό επίπεδο, βασανιστής κι εκφοβιστής γίνεται μόνο αυτός που έντονα, βασανιστικά, και χρόνια βασανίστηκε σε μια ευάλωτη περίοδο της ζωής του, δηλαδή σε μια περίοδο που δεν είχε αναπτυγμένα τα γνωστικά και ψυχικά εργαλεία και δομές ώστε να μπορέσει υγιώς να αυτοστηριχτεί, να επεξεργαστεί και να μετουσιώσει αποτελεσματικά το τραύμα, που προκλήθηκε ως απειλή κατά της ψυχικής και σωματικής του υπόστασης.

Συνήθως λοιπόν ο πρότερα απειλημένος γίνεται επιρρεπής στο να εκδραματίσει την βία που ο ίδιος υπέστη σε εκείνους τους άλλους που εύκολα εκλαμβάνει ως αδύναμους κρίκους της διαπροσωπικής αλυσίδας. Μ αυτόν τον τρόπο αρνείται ο ίδιος την ατομική του ευαλωτότητα φορτώνοντας την σε εκείνον που πρόθυμα θυματοποιεί.

Το θέμα είναι ότι σε αυτήν την ασυνείδητη απόπειρα υπεκφυγής του τραύματος του ασθενούντος θύματος που για να ξεφύγει μεταπηδά στην θέση του θύτη συμβάλλει καθοριστικά ολόκληρο το κοινωνικό και σχεσιακό πλαίσιο, επιδοκιμάζοντας -συνήθως άρρητα- τον ρολό και την αποτελεσματικότητα του θύτη.
Κάθε στάση ή συμπεριφορά που αυξάνει το ενδεχόμενο της επικράτησης έναντι των άλλων, της «νίκης», της «πρωτείας», της κυριαρχίας συνήθως σιωπηλά –κάποτε και ηχηρά- και με συνέπεια ενθαρρύνεται.

Αυτή η στάση της ενθάρρυνσης του «δυνατού» είναι καθολική και παγκόσμια. Δεν είναι κάτι λάθος. Στην φύση και την κοινωνία επικρατεί η ηθική θέση: «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό». Είναι γνωστό και αδιαμφισβήτητο. Όπως, για παράδειγμα, θέλω εγώ να επικρατήσω μέσα στο δικό μου ανταγωνιστικό πλαίσιο της δουλειάς μου, το ίδιο επιθυμώ να κάνει και τα παιδί μου στο σχολείο του. Να είναι ο νικητής, κι όχι ο ηττημένος.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι πρώτον πως αυτό που όντως συμβαίνει και είπα, δεν θέλουμε καθόλου να το συνειδητοποιήσουμε και να το αποδεχτούμε. Χαλαει ανεπανόρθωτα της εικόνα της ταυτότητας που τόσο καιρό και με θυσίες χτίζουμε. Οπότε ως αποτέλεσμα, η καθολική μας αυτή στάση να επικροτούμε μέσα μας, στον πυρήνα μας, και στο περιβάλλον την κυριαρχία του δυνατού, επειδή το πολιτισμένο μας κομμάτι δεν θέλει να την αποδεχτεί, μπαίνει στον ασυνείδητο χώρο της σκιάς, και από κει αποχτά ανεξέλεγκτη ενέργεια και δυναμική. 

Όσο πιο πολύ ενθαρρύνουμε κι επικροτούμε στα φανερά τις θέσεις και τις βλέψεις του «πολιτισμένου» μας εαυτού, μαζί με τις «φιλειρηνικές» του θέσεις και προτροπές, τόσο πιο πολύ και χωρίς επίγνωση ενδυναμώνουμε το μέσα μας αντίπαλο «δέος», την εντός μας βιαιότητά, και ρατσισμό. Τόσο περισσότερο ασυνείδητα της ανοίγουμε τον δρόμο για να εκφραστεί στην οικογένειά μας, στο επίπεδο της κοινότητας και στο ευρύ συλλογικό, διακρατικό και διεθνές επίπεδο.

Δεν οδηγούνται, όμως όλα τα θύματα εκφοβισμού στην αυτοχειρία. Ποιά από αυτά ανήκουν σε ομάδα υψηλού κινδύνου;

Στην αυτοχειρία συνήθως οδηγείται κάποιος που έχει καταθλιπτικό και ψυχιατρικό υπόβαθρο. Κάποιος που εξαιτίας της προσωπικής του ιστορίας του είναι περισσότερο οικείο να σηκώνει τις προβολές της θυματοποίησης από τους άλλους που αρνούνται μέσα τους τον ρόλο και την δυναμική του θύματος.

Στην προκειμένη περίπτωση του Βαγγέλη, πιθανά οι «βιαστές» του σήκωσαν το δικό του ανέκφραστο βίαιο κομμάτι, που ο ίδιος μάλλον ασυνείδητα αποποιήθηκε από το ρεπερτόριο των προσωπείων και συμπεριφορών του, ενώ ο ίδιος εκδραμάτισε τα αισθήματα απαξίωσης, αυτόαπόρριψης, και την τάση για αυτοχειρία των βιαστών του. Χαρακτηριστικά, που ενώ σίγουρα αποτελούν κομμάτι της ψυχικού ρεπερτορίου των βλαμμένων (δηλ. τραυματισμένων και ψυχικά εύθραυστων) θυτών του, εκείνοι δεν τα αναγνώρισαν, και δεν τα ενσωμάτωσαν στην προσωπικότητά τους. Αντίθετα τα πρόβαλαν στον Βαγγέλη που καθώς ήταν πιο συμβατός με την δική του εικόνα αυτοαπαξίωσης κι ευαλωτότητας, τα σήκωσε πρόθυμα, με αποτέλεσμα να επιβαρύνει ακόμα πιο πολύ την δυσμενή ψυχική του θέση.

Οι περισσότεροι συνδέουν το bullying με το μαθησιακό περιβάλλον. Σταματάει όμως εκεί αυτό το φαινόμενο;

Στο σχολικό περιβάλλον απλά αποφορτίζεται το βαθύ έλλειμμα αυτογνωσίας αυτο-διερέυνησης, και ψυχικής επίγνωσης των ανθρώπων που από τον ρόλο του γονιού, του εκπαιδευτικού, και του πολιτικού φορτώνουν ανεπίγνωστα και –γι αυτό- ανενδοίαστα τους πιο ευπαθείς κρίκους της κοινωνίας, δηλαδή τα παιδιά τις σκιώδεις τους πλευρές, που επειδή ποτέ δεν έτυχαν ψυχοθεραπευτικής επεξεργασίας, θεραπείας κι ενσωμάτωσης, προβάλλονται κι εκδραματίζονται από τα παιδιά.. Άλλα φοράνε πιο πρόθυμα το ενδοψυχικά και κοινωνικά επιβραβευμένο «κουστούμι» του θύτη, κι άλλα το πιο οικείο τους «κουστούμι» του θύματος.

Πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση ώστε τα αποτελέσματα να είναι εποικοδομητικά;

Αν ο καθένας μας δεν προσπαθήσει να γνωρίσει σε βάθος τον εαυτό του.
Αν ο καθένας μας δεν φροντίσει να σκύψει πάνω από τα σκιώδη του κομμάτια –τον θύτη και το θύμα, τον βιαστή, τον κακοποιημένο-, αναλαμβάνοντας σταδιακά την ευθύνη για την κατοχή τους, και την επεξεργασία της ενσωμάτωσής τους στο σύνολο της προσωπικότητάς του, τότε η προβολή αυτών των ασυνείδητων –αλλά όχι ανενεργών ενδοψυχικά- κομματιών μας στους άλλους θα εντείνεται.

Θα εντείνεται μέσα στο σπίτι μας, στην σχολική κοινότητα, και στην ευρύτερη κοινότητα, εθνική και διεθνή.

Η διαχείριση της ατομικής μας -και πολύ περισσότερο της συλλογικής- σκιάς δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη υπόθεση.

Προϋποθέτει την θεσμοθέτηση μαζικών εκπαιδευτικών και ψυχοθεραπευτικών δομών.

Προϋποθέτει την καλλιέργεια κα την συμμετοχή όλων μας σε εκείνη την αυτογνωστική διαδικασία που στοχεύει στην επίγνωση της κατοχής της και την επεξεργασία της σκιάς με τρόπους δημιουργικούς κι αποτελεσματικούς.

Πάνω απ όλα προϋποθέτει την αναγνώρισή της σκιάς και την ενσωμάτωσή της σε μια ενιαία προσωπικότητα, όπου θύτης, θύμα, ευάλωτος και δυνατός δεν είναι απλά συγκρουόμενες, «ηθικές» ή «ανήθικες» μάσκες, αλλά ενεργά, λειτουργικά και ζωοφόρα κομμάτια ενός εαυτού, ο οποίος σταδιακά γνωρίζει πως καθώς καρπώνεται την ωφέλιμη ενέργεια τους, πρώτον δεν θα χρειάζεται να την προβάλλει στους άλλους, και δεύτερον, καθώς ενσωματώνει τα αποσπασμένα κομμάτια της, ανακτά το χαμένο τους δυναμικό κάνοντας την ζωή του ατομική, οικογενειακή και συλλογική, δημιουργική, ολόκληρη, γεμάτη, και πλήρη. Μια ζωή που δεν χρειάζεται τα επιβλαβή δεκανίκια της αλυσίδας των προβολών στους άλλους.

Διαβάστε το βιβλίο αυτογνωσίας & αυτοβοήθειας: «Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι: Από τον φόβο της σκιάς, στο φως της επίγνωσης», του Dr. Γρηγόρη Βασιλειάδη, Ψυχολόγου – Συστημικού – Υπαρξιακού Ψυχοθεραπευτή και Ψυχοθεραπευτή Ομάδας. 

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο θα μάθετε αν επισκεφτειτε το site: http://www.aftognosia.gr/sumvouleutiki/224--a-.html

Παραγγείλτε τώρα στο info@iwrite.gr και θα σας αποσταλεί άμεσα στην διεύθυνσή σας ταχυδρομικά.

Ντένης Μακρής: "Δεν μετανιώνω ποτέ και για τίποτε!"

Κύριε Μακρή, είστε νεοανερχόμενος ηθοποιός με πολύ καλές συνεργασίες ήδη στο βιογραφικό σας. Ποιός από τους θεατρικούς ρόλους που έχετε ερμηνεύσει έως σήμερα αποτέλεσε τη μεγαλύτερη πρόκληση για εσάς;

Αν απαντήσω με βάση το βάθος και τον όγκο του κειμένου θα έλεγα με βεβαιότητα τον Άμλετ. Το πιο εντυπωσιακό και -προκλητικό- ήταν το ότι ενώ νόμιζα ότι εγώ μελετούσα το κείμενο, με το δικό του τρόπο με μελετούσε αυτό. Μάθαινα λίγα ακόμη πράγματα για μένα. Και το δύσκολο είναι να τα διαχειριστείς, να τα εμπιστευτείς.

Εκεί είναι ο όποιος φόβος με αυτούς τους ρόλους. Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου κόντρα στις τεράστιες,μεθοδικές και διαχρονικές κινδυνολογίες και φοβίες που καλλιεργούνται τοσο περίτεχνα γύρω απο αυτούς τους ''μυθικά'' και ''άπιαστους'' ρόλους. Να, μολις το κανα!!! :-)

Η θεατρική παράσταση «Άμλετ» στην οποία πρωταγωνιστείτε θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο. Μέχρι στιγμής, τι  ανατροφοδότηση παίρνετε από το κοινό και πώς είναι τα σχόλια που δέχεστε;

Οι παραστάσεις θα είναι μόνο δύο, οπότε αυτό σίγουρα το κάνει και πιο επιτακτικό. Άρα και πιο μαζικό. Η αλήθεια είναι ότι εισπράττουμε μια πολύ ενθουσιώδη τάση. Το περιμένω με πολλή ανυπομονησία.

Είστε ανοιχτός σε κάθε είδους κριτική;

Νομίζω και θέλω να πιστεύω ότι είμαι. Απλά, δεν αντέχω την πρόθεση μιας κριτικής που έχει ήδη συνταχθεί, νοητικά τουλάχιστον, πριν κάποιος δει και ακούσει αυτό που έχει έρθει να δει.

Φέτος ήσασταν υποψήφιος στην κατηγορία «καλύτερη ερμηνεία νέου άντρα ηθοποιού» στα θεατρικά βραβεία «Δημήτρης Χορν» για την σεζόν 2013- 2014. Πώς ήταν  για εσάς αυτή η εμπειρία;

Ήταν κάτι αναπάντεχο. Μια εμπειρία πολύ τιμητική και συγκινητική. Ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα, δεν μπορείς παρά να ξεχειλίζεις από μια βαθιά ικανοποίηση και χαρά που βρίσκεσαι εκεί και κάποιοι, με κάποιο τροπο δικαίωσαν και ασχολήθηκαν με σένα. Με τους κόπους σου.

Με αφορμή την πρόσφατη απονομή των Βραβείων Όσκαρ 2015, πού θα δίνατε το βραβείο για την καλύτερη Ταινία; Για τον καλύτερο Α’ Ανδρικό Ρόλο;

Επειδή φέτος έτυχε να δω σχεδόν όλες τις οσκαρικές ταινίες, η απάντηση μου είναι κατηγορηματική. Καλύτερη ταινία το «whiplash» και απ'την ίδια ταινία ο Miles Teller για Α' ανδρικό ρόλο κι ας μην ήταν υποψήφιος.

Τι σημαίνει ένα βραβείο για έναν ηθοποιό; Πιστεύετε πως συνδέεται άμεσα με την καταξίωση του ή όχι απαραίτητα, κατά τη γνώμη σας;

Ένα βραβείο είναι αφορμή για να επιβεβαιωθεί το χάος της προσπάθειας, της δουλειάς, των θυσιών και ότι άλλο έχει περάσει ενας άνθρωπος για να πετύχει κάτι με το ''έξω'', εννοώ τους άλλους. Τους αποδέκτες, το κοινό. Οπότε μ'αυτή την έννοια είναι σημαντικό και χρήσιμο. Αλλά, σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και πολλές άλλες τέτοιες αφορμές.

Στην τηλεόραση, συμμετέχετε στη σειρά «Ταμάμ» στον ANT1 που σημειώνει επιτυχία. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Έφτασε μάλλον μια στιγμή που θέλησα να εμπιστευτώ και κάτι λιγότερο γνώριμο. Η αλήθεια είναι οτι η εκπαίδευση στις δραματικές σχολές ειναι αρκετά μετατοπισμένη κυρίως στους θεατρικούς κώδικες. Και μετά είναι ότι η τηλεόραση σαν μέσον έχει τρομερή δύναμη. Πολλές φορές ανεξέλεγκτη. Όλα αυτά λοιπόν ισορρόπησαν με τέτοιο τρόπο μέσα μου που τελικά οι όποιες αμφιβολίες μου μετουσιώθηκαν σε παραγωγικό και ωφέλιμο χώρο για δουλειά.

Κινηματογράφος, Τηλεόραση, Θέατρο. Αν θα έπρεπε να διαλέξετε ένα από τα τρία αυτά μέσα προβολής, ποιό αγαπάτε περισσότερο και γιατί;

Αν αυτά τα τρία μέσα προβολής τα συγκρίνεις με βάση τις ιδανικότερες συνθήκες για να εργαστείς, ίσως να μην ξεχώριζα κανένα. Κι αυτό γιατί δε μπορώ να προτιμήσω κάτι που η μαγεία του και η ομορφιά του είναι τελείως ξεχωριστή και μοναδική, σε σχέση με το αλλο.

Πείτε μας με τρεις λέξεις, πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας;

Θα επιλέξω ρήματα. Δε ξέρω, θέλω, κοιτώ.

Στην οικογένεια σας, ο αδελφός σας ο Άρης Μακρής σημειώνει μεγάλη επιτυχία ως μέλος του συγκροτήματος Boys n Noise. Δέχεστε συμβουλές ο ένας από τον άλλο σε σχέση με τη δουλειά σας;

Φυσικά, αλλά αυτό είναι προέκταση της ήδη υπάρχουσας σχέσης μας. Απλά, θα μιλήσουμε και γι'αυτά, αποφεύγοντας σαν το διάολο τον διδακτισμό. Όσο πιο διακριτικά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα λείπει η ειλικρίνεια, κι η ταπεινότητα. Κι αυτό ισχύει και για τους δυο μας, θεωρώ.

 
Έχει αλλάξει κάτι στη σχέση σας με τον Άρη από τότε που γίνατε κι οι δύο περισσότερο αναγνωρίσιμοι;

Τίποτα απολύτως.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που γελάσατε πολύ «δυνατά»;

Με πολλούς ανθρώπους και πολύ συχνά. Το καλό χιούμορ το θαυμάζω!

Στον ελεύθερο χρόνο σας, τι προτιμάτε να κάνετε;

Να βγαίνω έξω, όπως και να μένω μέσα, εξίσου. Περίοδοι πολύ κοινωνικές και εξωστρεφείς κι άλλες με τρομερή εσωστρέφεια και μοναξιά.

Έχετε μετανιώσει για κάτι  που έχετε κάνει στο παρελθόν;

Για τίποτα, ποτέ! Μ'αρέσει η ζωή και θέλω να πιστεύω ότι την εμπιστεύομαι, ό,τι κι αν φέρει. Κι ας γκρινιάζω! Συνεπώς οτιδήποτε έρχεται, μέσα σε όσα φέρνει, φέρνει και πολλά δώρα που αν καταφέρεις να τα πάρεις και να τ'ανοίξεις, τοτε αποχωρείς στο τέλος της ημέρας λίγο πιο αλλιώτικος. Σαν πιο μεγάλος και δυνατότερος.

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ: Η σχέση με τον πατέρα τους

           Το πιο συχνό αίτημα με το οποίο έρχονται οι άνδρες στη ψυχοθεραπεία είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη σχέση τους με τις γυναίκες τους. Καθώς όμως προχωράει η διαδικασία της θεραπείας, έρχονται στην επιφάνεια άλλα προβλήματα που έμεναν άλυτα για πολλά χρόνια και αφορούν τις σχέσεις τους με τους πατέρες τους. Υποφέρουν για μία «χαμένη» σχέση, όπως και για το ότι δεν είχαν τη στήριξη και την προσοχή τους. Όλα αυτά τα συναισθήματά εδώ και πολλά χρόνια έχουν μάθει να μην τα εκδηλώνουν και να τα καλύπτουν πίσω από τη συνεχή προσπάθειά τους να αποδεικνύουν στους άλλους την αξία τους. 

            Μελετώντας λοιπόν τις σχέσεις πατέρα-γιου, συνειδητοποιούμε ότι πολλοί από αυτούς δεν έχουν λάβει φροντίδα και νοιάξιμο από τους πατέρες τους καθώς μεγάλωναν. Ακόμα, λόγω της απουσίας των πατέρων τους, οι εικόνες που σχημάτισαν για εκείνους, αλλά και για τον ρόλο που έπαιξαν αυτοί  ως παιδιά στη μη διαθεσιμότητά τους, είναι διαστρεβλωμένες. Αυτή η απόσταση των πατέρων τους, τους επηρεάζει στη ανάληψη των ρόλων τους ως ενήλικες.

            Σε γενικές γραμμές η πεποίθηση που επικρατεί είναι ότι οι πατέρες δεν εκδηλώνουν στα παιδιά τους την αγάπη και το ενδιαφέρον τους με άμεσο τρόπο αλλά με συμβολικό, ένας από τους οποίους είναι και η εργασία τους. Γι’ αυτό μπορούμε να καταλάβουμε γιατί δυσκολεύονται τόσο πολύ στο να εκφράζουν τα συναισθήματά τους.

            Οι άντρες, λόγω της απουσίας των πατέρων τους από τη ζωή τους έχουν στερηθεί το ανδρικό πρότυπο και την ανδρική στήριξη που είναι πολύ σημαντική για τη φυσιολογική τους ανάπτυξη. Η απουσία αυτή, στάθηκε αφορμή για να τους εξιδανικεύσουν και να τους δημιουργηθεί ένα αίσθημα ανεπάρκειας. Με λίγα λόγια, «ένας απών ή απόμακρος πατέρας εύκολα δημιουργεί την εντύπωση ότι είναι πολύ σημαντικός». Στο να θεωρηθεί μεγαλύτερη η αξία του πατέρα και να τον εκτιμήσουν περισσότερο τα παιδιά βοήθησαν πολύ ο εκθειασμός των πράξεών τους από τις μητέρες τους. Και οι ίδιοι όμως οι πατέρες εκδήλωναν παρόμοια συμπεριφορά ίσως για να ανταγωνιστούν τις συζύγους τους που είχαν εντονότερη παρουσία στη ζωή των παιδιών τους. Με το να παρουσιάζονται οι πατέρες τους ικανοί για όλα, οι ίδιοι ανέπτυξαν χαμηλή αυτοπεποίθηση.

             Η αυτοεκτίμηση των ανδρών εξαρτάται πολύ από το τί πιστεύουν οι πατέρες τους για εκείνους. Για παράδειγμα, υπάρχει πιθανότητα ένας σιωπηρός και απόμακρος πατέρας να κάνει τον γιο του να πιστέψει ότι δε νοιάζεται για αυτόν επειδή υπάρχουν σημαντικότερα θέματα. Αυτό έχει σαν συνέπεια να αρχίσει ο γιος να πιστεύει ότι δεν αξίζει να παίρνει περισσότερη προσοχή από τον πατέρα του.

            Η ψυχοθεραπεία στοχεύει στο να βοηθήσει τους άνδρες να καταλάβουν ότι ο τρόπος ανατροφής τους, έχει επηρεάσει τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους και ότι δεν είναι αυτοδημιούργητοι και αυτάρκεις στον βαθμό που οι ίδιοι νομίζουν. Όταν ο άντρας καταλάβει ότι ο πατέρας του δεν τα ήξερε όλα, ούτε και μπορούσε να τα κάνει όλα, θα δει ότι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε ήταν ο δικός του τρόπος και όχι ο μοναδικός τρόπος για να είναι κανείς πατέρας. Αυτό τον βοηθάει να αποφασίσει τί πατέρας θέλει ο ίδιος να γίνει. Μέσω της διερεύνησης της σχέσης με τον πατέρα του, ο θεραπευόμενος αποφασίζει το είδος του συζύγου, του πατέρα και του φίλου που ο ίδιος θέλει να γίνει.

Θ.Τσαλταμπάσης:"Είμαι δυναμικός, εγωιστής κι ονειροπόλος"

Κύριε Τσαλταμπάση, μόλις κάνατε το σκηνοθετικό σας ντεμπούτο με το «Love Kills» στο Theatro Victoria. Πως θα αξιολογούσατε τον εαυτό σας ως σκηνοθέτη;

Θα ήταν περίεργο να αξιολογήσω εγώ τον εαυτό μου σε ο,τιδήποτε, αυτό είναι προτιμότερο να το κάνουν τρίτοι. Αυτό που εγώ μπορώ να πω, είναι ότι έκανα με σιγουριά και σαφή σκηνική άποψη, μια παράσταση, της οποίας το αποτέλεσμα με εκφράζει καλλιτεχνικά και αισθητικά. Δεν προσπάθησα να εντυπωσιάσω ως σκηνοθέτης, παρά θέλησα να δουλέψω ουσιαστικά με τους ηθοποιούς και το έργο, για να βγει ένα αποτέλεσμα κατανοητό μεν για το κοινό, όχι "εύκολο" όμως στην όλη διαδικασία του.

Επιλέξατε να σκηνοθετήσετε τη βραβευμένη με Tony Award κωμωδία του Aμερικανού θεατρικού συγγραφέα Μάρεϊ Σίσγκαλ. Τι είναι εκείνο που σας ώθησε να κάνετε αυτή την επιλογή;

Η σκηνοθεσία είναι ένα κομμάτι της θεατρικής δημιουργίας που πάντα με απασχολούσε και με ενδιέφερε. Όταν μου έγινε η πρόταση και εξετάζοντας την σφαιρικά, αισθάνθηκα οτι το "πακέτο" ήταν ιδανικό. Ωραίο θέατρο, με πολύ καλό ιστορικό παραστάσεων και επιλογών, ωραία ομάδα ηθοποιών, πολύ ιδιαίτερο και πολυεπίπεδο έργο του Μάρευ Σισγκαλ. Τι καλύτερο λοιπόν από μια τέτοια αρχή που δεν την κυνηγάει το άγχος της κακώς εννοούμενης εμπορικότητας, παρά μόνο η χαρά της δημιουργίας.

Πώς σκιαγραφείτε το προφίλ ενός καλού σκηνοθέτη;

Τα κυριότερα για μένα στοιχεία που πρέπει να υπάρχουν σε έναν σκηνοθέτη, χωρίς να αποκλείω άλλα επιπλέον, είναι όραμα, φαντασία, οργάνωση, ευελιξία, κατάλληλη συμπεριφορά στους ηθοποιούς έτσι ωστε να βγάλει το καλύτερο αποτέλεσμα από τον καθένα. 

Στην παράσταση αυτή, πρωταγωνιστεί η σύντροφος σας Αγοραστή Αρβανίτη. Ποιές προκλήσεις συναντήσατε καθώς την σκηνοθετούσατε;

Αυτό που ήθελα ήταν να μη την αδικήσω έναντι των υπολοίπων. Συνήθως λένε οτι στους δικούς μας φερόμαστε μεροληπτικά και ευνο'ι'κά, εγώ πάλι με τους δικούς μου είμαι πιο σκληρός και απαιτητικός και η σκέψη μου ήταν να μη φτάσω στο άλλο άκρο. Τα πράματα όμως κύλησαν πολύ καλύτερα κι από ότι φανταζόμουν κι αυτό κυρίως γιατί και η Αγοραστή αλλά και οι άλλοι δύο ηθοποιοί ήταν τόσο μάχημοι και δυνατοι υποκριτικά που με απάλλαξαν από πολλές δυσκολίες.

Έχετε μεχρι στιγμής ακολουθήσει τον δρόμο της κωμωδίας ως ηθοποιός και σκηνοθετης. Θα πειραματιζόσασταν σε κάποιο άλλο είδος;

Ο διαχωρισμός σε κωμωδία και δράμα είναι πολύ γενικός. Από καμία καλή κωμωδία  δεν λείπει το δράμα όπως και από κανένα καλό δράμα δεν λείπει η κωμωδία. Η αναλογία είναι αυτή που τα διαχωρίζει. Εγώ λατρεύω τα έργα που η αναλογία "γέρνει" στη κωμωδία. Όμως, το κάθε έργο έχει τη δική του μοναδική προσωπικότητα και εγώ πειραματίζομαι κάθε φορά σε κάθε έργο, χωρίς να ακολουθώ κάποια συνταγή. Τον ίδιο ρόλο μπορεί να τον κάνουν 100 ηθοποιοί και να δεις 100 διαφορετικές εκδοχές. Οπότε πειραματίζομαι συνέχεια, δεν περιμένω κάτι άλλο για να το κάνω.

Παράλληλα, πρωταγωνιστείτε στους «Τενόρους» στο πλευρό του Βλαδίμηρου Κυριακίδη. Πώς θα χαρακτηρίζατε αυτή τη συνεργασία;

Ο Βλαδίμηρος είναι τόσο γλυκός και δοτικός άνθρωπος και συνεργάτης, που η φετινή συνεργασία είναι από τις δημιουργικότερες και  ομαλότερες που είχα. Το είδος της φάρσας ήταν μια πρόκληση γιατί έχει ειδικούς και συγκεκριμένους κώδικες που είχε πολύ ενδιαφέρον  το "ταξίδι" της ανακάλυψής τους. Μετά το Πάσχα ξεκινάμε παραστάσεις και στη Θεσσαλονίκη, στο ΡάδιοΣίτι και το καλοκαίρι θα κάνουμε και περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.

Πιστεύετε πώς υπάρχει τελικά μυστικό για την επιτυχία; Τι είναι αυτό που προτιμάει το θεατρικό κοινό;

Το κοινό θέλει αλήθεια, φαντασία, πάθος και τίμιες προθέσεις απέναντί του. Αυτό πιστεύω εγώ. Συνταγές δεν υπάρχουν. Μόνο ξερόλες που νομίζουν ότι τις ξέρουν...

Ποιά δουλειά από όλες όσες έχετε κάνει μέχρι σημερα, νιώθετε πως αγάπησε περισσότερο το  κοινό και γιατί;

Είχα την ευτυχία μέχρι τώρα να είμαι σε πολλές τέτοιες. Από το θέατρο (Μπακαλόγατος, Ένα παιδί μετράει τα άστρα, Λυσιστράτη, Μήλο, Βαφτιστικός κλπ), τη τηλεόραση ( Ευτυχισμένοι Μαζί, Πίσω στο σπίτι, κλπ...) μέχρι και τον κινηματογράφο (η ταινία μου "Πέμπτη και 12" βγήκε πρώτη στα εισητ. το 2014, "Λούφα και Απαλλαγή", "Ηλίας του 16ου" κλπ)

Βιώνουμε εποχές κρίσεως σε πολλά επίπεδα. Πόσο έχει επηρεαστεί το θέατρο από αυτό το γεγονός;

Η κρίση θέλω να πιστεύω οτι επηρέασε θετικά το θέατρο αφού έκανε όλους μας να είμαστε προσεκτικότεροι και επιλεκτικότεροι με αποτέλεσμα να γίνονται παραστάσεις και συνεργασίες που προ κρίσης ίσως και να μη τις φανταζόμασταν.

Με αφορμη την πρόσφατη απονομή των Βραβείων Όσκαρ 2015, πού θα δίνατε το βραβείο για την καλύτερη Ταινία; Για το καλύτερο Α’ Ανδρικό Ρόλο;

Γενικότερα θα έδινα βραβείο στον Λεονάρντο Ντι Κάπριο που τον θεωρώ ηθοποιό και καλλιτέχνη πολύ σπουδαίο και τρομερά εξελίξιμο που δεν το έχει πάρει ποτέ. Δε ξέρω καν αν ήταν υποψήφιος βέβαια, αλλά σε αυτόν θα το έδινα.

Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας με τρία επίθετα;

Δυναμικό, Εγωιστή, Ονειροπόλο

Αν ξέρατε πώς δεν υπάρχει αύριο, τι θα επιλέγατε να κάνετε σήμερα;

Να μείνω αγκαλιά με την οικογένεια, τους φίλους και τη σύντροφό μου.

Πόσο πιστεύετε ότι εχει αλλάξει ο εαυτός σας τα τελευταία χρόνια; Είστε ικανοποιημένος ή όχι από αυτή την αλλαγή;

Αλλάζω φυσιολογικά και ωριμάζω. Προσέχω περισσότερο τις επιλογές μου και δε κάνω υποχωρήσεις για τίποτα που δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία και την αισθητική μου. Βάζω στόχους και φροντίζω να τους πετυχαίνω και ονειρεύομαι με το ίδιο πάθος. Άρα είμαι πολύ ικανοποιημένος από την έκβαση της ζωής μου.

Αν η ζωή σας ήταν θεατρικό έργο, τι τίτλο θα βάζατε;

"Ταξίδι στο όνειρο".

Καλή σας επιτυχία σε ό,τι κάνετε.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Γιώργος Γαλίτης: "Το μυστικό στην επιτυχία δεν το κατέχει κανείς"

Έχετε ένα πλούσιο βιογραφικό με πολλές συνεργασίες σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο. Ποιό μέσο προβολής από αυτά θεωρείτε ότι έχει παίξει το σημαντικότερο ρόλο στην καριέρα σας έως σήμερα;

Ως ηθοποιός, το θέατρο είναι το βασικότερο όλον. Από τα ερασιτεχνικά μου χρόνια ακόμη δηλαδή στην εφηβεία μου, το θέατρο ήταν ο καταλύτης στην πορεία μου αλλά και στον χαρακτήρα μου. Η πιο δυναμική μου παρουσία λοιπόν ήταν εκεί, ενώ στην τηλεόραση ήμουν μόνο κάποια χρόνια και στον κινηματογράφο έχω κάνει λίγες συνεργασίες. Όμως, η επιρροή του κινηματογράφου πάνω μου ήταν σπουδαία όπως η ταινία με τον κ. Πανουσόπουλο και τον Θανάση Τσαλταμπάση ήταν πολύ όμορφα πράγματα για εμένα.

Υπάρχει μία συνεργασία-σταθμός που έχετε να αναφέρετε;

Ναι, η συνεργασια μου με τον Θύμιο Καρακατσάνη. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την καριέρα μου πρό Θύμιου και μετά Θύμιο. Ήταν ένας πολύ μεγάλος ηθοποιός και καλλιτέχνης και για μένα τα τέσσερα εργα που κάναμε μαζί από το 2004 μέχρι το χειμώνα του 2006 ήταν σπουδαία εμπειρία. Με σημάδεψε ο τρόπος που δουλεύει,  η μανία που έχει στο θέατρο και πάνω απ όλα η σκηνοθεσία του και το πόσο δοτικός ηταν. Πολλοί λενε ότι ήταν σκληρός, εγώ όμως θα τον χαρακτήριζα μανιακό με τη δουλειά του και σπουδαίο θεατράνθρωπο. Από αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες πρέπει να διδαχτείς.

Θα θέλατε να ασχοληθείτε με την σκηνοθεσία;

Ο καλός σκηνοθέτης είναι εκείνος που μπορεί να σε ανθίσει, μπορεί να βγάλει από μέσα σου αυτό που πραγματικά έχεις. Στο παρελθόν έχω συνεργαστεί με σκηνοθέτες που τους ρωτούσα πολλά πράγματα. Μερικοί τα έχαναν. Για μένα ο σκηνοθέτης πρέπει να υπηρετεί πρώτα το θεατρικό έργο και μετά τους χαρακτήρες. Η πρώτη μου απόπειρα σκηνοθεσίας ήταν όταν φοιτούσα στη σχολή όπου έγραψα δύο επιθεωρήσεις που παρουσιαστηκαν στο θέατρο της σχολής. Θα ήθελα κάποια στιγμή να το κάνω, νομίζω πως μετά από είκοσι χρόνια θα μπορούσα να τα καταφέρω.

Τα «Ραδίκια Ανάποδα» ανεβαίνουν για 4^η συνεχή χρονιά στο θέατρο Eliart. Ποιό είναι το μυστικό της επιτυχίας τους;

Δεν ξέρω αν υπάρχει μυστικό. Αν το ήξερα, μακάρι να το ανακάλυπτα νωρίτερα. Μυστικό δεν υπάρχει, απλά είναι μία παράσταση που την αγαπώ πολύ, είχε πολλή δουλειά για να γραφτεί. Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να το κάνω, το έκανα και είμαι πολύ χαρούμενος που τα κατάφερα. Όταν ξεκινάει η παράσταση, δεν καταλαβαίνω πότε τελειώνει. Ομως, το μυστικό στην επιτυχία νομίζω πως δεν το κατέχει κανείς. Περισσότερα μυστικά υπάρχουν στην αποτυχία. Το θέατρο δεν το πιάνεις από πουθενά, τι θα πετύχει, τι θα αρέσει. Πολλές φορές, κάτι που δεν αρέσει, πετυχαίνει εμπορικά και καταρρίπτεται στον χρόνο.

Τελικά, έχετε καταλάβει τι προτιμάει το θεατρικο κοινό;

Ειλικρινά, όχι. Εμείς απλώς προσφέρουμε. Εμείς μαγειρεύουμε κι απο εκεί και πέρα τι όρεξη έχει ο πελάτης που θα έρθει και θα φάει στο εστιατόριο που λέγεται θέατρο, δεν το ξέρει κανείς. Πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο, από το ποιός ηθοποιός σου αρέσει μέχρι ποιό είδος θεάτρου σου αρεσει ή αν σου αρέσει ο χώρος, είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων τελικά μία παρασταση.

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης σκηνοθετεί την παράσταση. Πώς θα χαρακτηρίζατε αυτή τη συνεργασία;

Με τον Βλαδίμηρο είχαμε δουλέψει πριν από πολλά χρόνια. Τελευταία μας φορά ήταν στο Θέατρο Μινώα σε μια φάρσα, λεγόταν «Φερμουάρ», μια παράσταση όπου γελάσαμε πάρα πολύ, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Κατόπιν, μου είχε ζητήσει να του γράψω κάτι και τότε ήταν που του είπα για τα «Ραδίκια», που ήταν ακόμη στο χαρτί. Διάβασε καποια κείμενα και του άρεσαν. Έτσι προέκυψε κι η συνεργασία. Ο μήνας των προβών ήταν από τους πιο δημιουργικούς μήνες που εχω περάσει στο θεατρο. Ήταν ένας πραγματικος coach, όπως πρέπει να είναι ένας σκηνοθέτης. Η σκηνοθεσία της κωμωδίας είναι πολύ ιδιαίτερη. ΄Οταν σκηνοθετείς έναν κωμικό, αρχικά χρειάζεται να γελάσεις κι εσύ μαζί του και κατόπιν να τον οδηγείς στο μέτρο κι όχι στην υπερβολή. Αρχικά, τον αφήνεις να αφηνιάσει λίγο στη σκηνή, στη συνέχεια τον μαζεύεις. Όταν στην πορεία, προσέθεσα κι άλλα κομμάτια στην παράσταση, ήταν στη γραμμή που είχε δώσει ο Βλαδίμηρος.

Γιατί επιλέξατε το θέμα του θανάτου. Τι επιδιώκετε μέσα από αυτό;

Αυτή η ιδέα με τους επικήδειους είχε ξεκινήσει από πολύ παλιά, γύρω στο 1994-1995. Θυμάμαι είχα γράψει τότε έναν μονόλογο (τον επικήδειο του Αντωνάκη της παράστασης), ο οποίος είχε μείνει στο συρτάρι. Δεν μπορούσε να ενταχθεί κάπου, το είχα όμως κρατήσει. Τελικά, πρέκυψε παράσταση να μπει αυτό το κείμενο. Τοτε, άρχισα να γράφω και τους υπόλοιπους μονολόγους.

Στην παράσταση, διακωμωδείται ο θάνατος. Στην πραγματικότητα, τι στάση έχετε εσείς απέναντί του;

Ο θάνατος είναι η αφορμή. Στην παράσταση, περισσότερο σατιρίζονται αυτοί που έρχονται ή αυτοί που μένουν πίσω. Περισσότερο, σατιρίζεται η ζωή. Νομίζω είναι μία κωμωδία χαρακτήρων, όμως φλερτάρει με αρκετα είδη κωμωδίας. Επειδή στο θάνατο όλοι είμαστε ίσοι, προσπαθούσα να κρατήσω μία ισορροπία και στην παράσταση ακόμα. Είτε κοινωνικά (από ένα κλεφτρόνι μέχρι μία χήρα εφοπλιστή) είτε άνθρωποι εξουσίας ή εξουσιαζόμενοι. Αυτό που κάνει την ιδέα να λειτουργεί, είναι ο φόβος. Πολλές φορές γελάμε με πράγματα που μας φοβίζουν. Οι μεγαλύτερες κωμωδίες έχουν γραφτεί για αστυνομικά τμήματα, για νοσοκομεία. Είναι χώροι όπου δεν θέλουμε να μπούμε, αλλά θέλουμε να κοιτάξουμε από μια κλειδαρότρυπα τι συμβαίνει μέσα. Κι αν αυτό γίνεται μέσω μίας κωμωδίας, ακόμη καλύτερα γιατί έτσι ανατρέπονται όλα αυτά που πιστεύουμε για αυτούς τους χώρους.

Τι στάση έχετε απέναντι στη ζωή;

Ανάλογα με την ψυχολογία και πώς έρχονται τα πράγματα. Προσπαθώ να ζω τη ζωή όσο μας επιτρέπουν οι καταστάσεις κι οι καιροί. Προσπαθώ μέσα από τη δουλειά μου να εκφραστώ.

Υπάρχει κάτι που δεν συγχωρείτε στον εαυτό σας;

Πολλά πράγματα δεν συγχωρώ στον εαυτό μου. Την ατολμία μου, την αναποφασιστικότητά μου σε επαγγελματικό επίπεδο. Αλλά τελικά, αν δεν ήμουν έτσι, δεν θα ήμουν κι αυτός ο ηθοποιός που είμαι. Ξέρω ακριβώς πότε αυτό που κάνω είναι καλό ή όχι, δεν χαρίζομαι στον εαυτό μου. Νομίζω όμως πως τελικά οι αποτυχίες κι οι δυσκολίες είναι αυτές που με ωρίμασαν. Έχω δικαίωμα να το πω αυτό στα 45 μου χρόνια.

Αν ξέρατε πως δεν υπάρχει αύριο, τι θα θέλατε να κάνετε σήμερα;

Θα ήθελα να παίξω μία κινηματογραφική κωμωδία.  Αυτό θα ήθελα να κάνω. Θα ήθελα να φτιάξω μία πολύ ωραία κωμωδία, σχεδόν βουβή.

Αν η ζωή σας ήταν ένα θεατρικό έργο, τι τίτλο θα βάζατε;

«Είναι κωμωδία;»

Σας ευχόμαστε καλή συνέχεια και καλή επιτυχία σε ό,τι κάνετε.

Σας ευχαριστώ πολύ. Καλη επιτυχία και σε εσάς, να είστε καλά.

"Δεν έχω απωθημένα" αποκαλύπτει ο Λάμπης Λιβιεράτος στα Ψυχοπερπατήματα

Κυριε Λιβιεράτε, μετά από μία μακρόχρονη απουσία στο χώρο της δισκογραφίας, επανέρχεστε δυναμικά με ένα καινουριο κομμάτι, το «ΓΥΡΙΣΕ ΞΑΝΑ» σε μία συνεργασία με τον rapper Bo. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Με τον ΒΟ γνωριστήκαμε τυχαία μέσω μιας κοινής μας φίλης. Συζητήσαμε λίγο και τον συμπάθησα αμέσως γιατί εκτός από σημαντικός μουσικός και καλλιτέχνης είναι και εξαιρετικός άνθρωπος. Μας έβαλε την ιδέα η φίλη μας να συνεργαστούμε, ήρθε και με είδε σ ενα live μου στο CASH και μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους μέχρι τη δημιουργία του " Γύρισε ξανά".

Πώς έχετε οραματιστεί αυτό το καινούριο ξεκίνημα σας στον καλλιτεχνικό χώρο και τι θα θέλατε να πετυχετε σε αυτόν το νέο κύκλο που ξεκινά στην καριέρα σας;

Τίποτα περισσότερο απ αυτό που κάνω 22 χρόνια τώρα. Να δίνω στον κόσμο όσο το δυνατόν καλύτερα τραγούδια και να επικοινωνώ μαζί τους μέσω της μουσικής, φυσικά να το απολαμβάνω κι εγώ αφού είναι κάτι που τόσο πολύ το αγαπάω.

Εκτός από το ταλέντο σας στη μουσική, έχετε αποφοιτήσει και από τη Δραματική σχολή Γ. Θεοδοσιάδη. Αν σας δινόταν η ευκαιρία θα θέλατε να συμμετέχετε ξανά σε κάποια θεατρική παρασταση; Αν ναι, τι είδος θα επιλέγατε;

Το έκανα και πρόσφατα πριν τρία χρόνια όταν μου δόθηκε η ευκαιρία και είχα την τιμή να λάβω μέρος στην παράσταση " Μαρινέλλα το μιούζικαλ" δίπλα στην μοναδική Μαρινέλλα και σε πολύ αξιόλογους ηθοποιούς. Θα το έκανα και πάλι με χαρά αν μου πρότειναν κάτι αντίστοιχο μιας και το μιούζικαλ είναι η μεγάλη μου αγάπη γιατί συνδυάζει και το τραγούδι και την υποκριτική.

 Θα θέλατε να ασχοληθείτε με την πολιτική; Σας εχει γίνει ποτέ πρόταση να συμμετέχετε σε ψηφοδέλτιο κάποιου κόμματος;

Μου έχει γίνει πρόταση και είναι κάτι που θα το ήθελα να ασχοληθώ με τα κοινά, αρκεί να μπορούσα πραγματικά να προσφέρω κάτι μέσα απ αυτό για το καλό των συνανθρώπων μου. Δε ξέρω όμως  αν θα μπορούσα να κάνω τελικά πράξη κάποιες ιδέες μου, οπότε προς το παρόν το αφήνω στην άκρη...

 Ποιά είναι η άποψή σας για τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στην πολιτική σκηνή της χώρας; Ανήκετε στους αισιόδοξους συμπολίτες μας ή σ’ εκείνους που παραμένουν απογοητευμένοι και δυσαρεστημενοι;

Είμαι απο τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος, αγαπώ πολύ την Ελλάδα και πιστεύω πως όσο άσχημα κι αν είναι τα πράγματα στο τέλος πάντα κάτι γίνεται και επιβιώνουμε και γλυτώνουμε απο το χειρότερο.

  

Ας αλλάξουμε κλίμα. Πείτε μας λίγα λόγια για τον εαυτό σας. Πώς θα τον περιγράφατε;

Είμαι άνθρωπος ανυπόμονος και όταν βάλω κάτι στο μυαλό μου θα το κάνω ο κόσμος να χαλάσει. Έχω όμως πάντα ανθρώπους πιο λογικούς απο εμένα δίπλα μου που με φρενάρουν αν κάτι πάω να κάνω επιπόλαια, οπότε με μια δεύτερη πάντα σκέψη μαζεύομαι όταν αυτό είναι απαραίτητο γιατί δε θέλω να μετανιώνω για τις πράξεις μου ακόμη κι αν κάνω λάθος. Είμαι αρκετά υπεύθυνος άνθρωπος και αναλαμβάνω πάντα και πλήρως την ευθύνη των πράξεων μου και του λόγου μου.

  

Πόσο πιστεύετε ότι εχει αλλάξει ο εαυτός σας τα τελευταία χρόνια; Είστε ικανοποιημένος ή όχι από αυτή την αλλαγή;

Θέλω να πιστεύω οτι αλλάζω προς το καλύτερο και το πιο ώριμο. Έχω πολλές εμπειρίες στη ζωή μου που νομίζω ότι παίζουν καθοριστικό ρόλο πια στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου και του τρόπου σκέψης μο.υ 

  

Ένα πολύ γνωστό σας τραγούδι είναι το «Ας είχα τη δύναμη..» , Αν σας προέτρεπα να συμπληρώσετε αυτή την πρόταση, τι θα λέγατε;

Ας είχα τη δύναμη στο τέλος να βαδίσω...χωρίς να μετανιώσω για το παραμικρό...

Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι άνθρωποι στη ζωή σας αυτή τη στιγμή και τι θα θέλατε να τους ευχηθείτε;

Τα παιδιά μου και οι φίλοι μου. Θέλω να τους ευχηθώ δύναμη ψυχής και αντοχή, αισιοδοξία και πολλά χαμόγελα στη ζωή τους.

Ο Λάμπης Λιβιεράτης νιώθει χορτασμένος από τη ζωή; Υπάρχει κάτι ακόμη που θα θέλατε να ζήσετε κι ίσως ακομη δεν το έχετε τολμήσει;

  

Δόξα τω Θεω δεν έχω κανένα απωθημένο και κανένα παράπονο απο τη ζωή μου. Κρατάω και τις κακές στιγμές της σαν γνώση και εμπειρία για να πάω μπροστά και τις καλές της για ναχω να θυμάμαι και να εξιστορώ στα...εγγόνια μου...

Εμφανιζεστε σε μικρές μουσικές σκηνές.  Είναι κάτι που προτιμάτε και γιατί;

Δεν έχω πρόβλημα και με τις μεγάλες σκηνές. Αγαπώ όλους τους χώρους, αρκεί να μπορώ να κάνω αυτό που θέλω και να δίνω στον κόσμο αυτό που θέλει, δηλαδή χαρά και διασκέδαση που τόσο το έχουμε ανάγκη.

 Πού θα μπορούσαμε να σας δούμε live αυτή την περίοδο;

΄Εχω κάποιες σταθερές βάσεις κάθε Πέμπτη εναλλάξ στο CASH στο Κεφαλάρι και στο OPUS στη Γλυφάδα. Απο εκεί και πέρα συνεργάζομαι με αρκετές σκηνές στην Αθήνα αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα και την Κύπρο. Αναρτώ το πρόγραμμα μου στις σελίδες μου στο facebook όπου και μπορεί όποιος ενδιαφέρεται να ενημερωθεί και να έρθει κάπου που εμφανίζομαι.

Σας ευχαριστούμε πολύ και καλή σας συνέχεια στην πραγματοποίηση των στόχων σας!

Εγώ σας ευχαριστώ και εύχομαι με τη σειρά μου τα καλύτερα σε όλους μας.