ΠΩΣ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΩ ΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ;

Η δραστηριότητα αυτή έχει στόχο την διερεύνηση της εικόνας που έχει το παιδί για τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του (οικογένεια, φίλους, δάσκαλος κ.α). Με ποιο συναίσθημα έχει ταυτίσει τον καθένα από αυτούς; Στόχος αυτής της άσκησης είναι η ανάπτυξη της συναισθηματικής νοημοσύνης του παιδιού καθώς και η ενίσχυση της συγκινησιακής του αμοιβαιότητας, δηλαδή η ικανότητά του να αφουγκράζεται το συναίσθημα του άλλου.

Επίσης, μπορεί να διερευνηθεί η πολυπλοκότητα των σχέσεων του παιδιού με τους άλλους ανθρωπους. Θα μπορούσε κάποιος να ανιχνεύσει για παράδειγμα τη συγκρουσιακή σχέση που έχει το παιδί με ένα οικείο του πρόσωπο.

Υλικά: Κόλλες αναφοράς, μολύβι, γόμα

Οδηγίες

1ο Στάδιο	Προτρέπουμε το παιδί να γράψει σε ένα χαρτί μία λίστα με τα ονόματα των «ηρώων» που θέλει να χρησιμοποιήσει στην ιστορία που θα φτιάξει. Οι «ήρωες»  θα είναι πρόσωπα από την ζωή του ( η μητέρα του, ο πατέρας του, αδέλφια, φίλοι, συγγενείς, δάσκαλοι, το ίδιο το παιδί)
2ο Στάδιο	Στη συνέχεια,το ενθαρρύνουμε να γράψει μία ιστορία με κεντρικό συναισθήματα τον θυμό και τον φόβο. Το παιδί διαλέγει ποια πρόσωπα θα χρησιμοποιήσει και φτιάχνει την ιστορία.
3ο Στάδιο	Στη συνέχεια, το παιδί καλείται να γράψει μία ιστορία με κεντρικά συναισθήματα την χαρά και την λύπη. Το παιδί διαλέγει ποια πρόσωπα θα χρησιμοποιήσει και φτιάχνει την ιστορία.
4ο Στάδιο	Τέλος, το παιδί διαβάζει τις ιστορίες που έγραψε και ακολουθεί συζήτηση για τις επιλογές που έκανε (αντιστοίχηση προσώπου και συναισθήματος-  γιατί επέλεξε κάθε το συγκεκριμένο συναίσθημα με τον συγκεκριμένο ήρωα- συμβαίνει και στην πραγματικότητα αυτό;)

Σημειώσεις:

Παραλλαγή – επέκταση: Μετά την αφήγηση των ιστοριών, μπορεί να ακολουθήσει δραματοποίηση τους μέσω ενός θεατρικού μεταξύ εμάς  και του παιδιού ή μέσω ενός κουκλοθεάτρου.

Ψυχοπερπατήματα ...on air! : Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ, Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ με τον ψυχολόγο κ. Γρηγόρη Βασιλειάδη

Έφτασαν τα Χριστούγεννα κι η ατμόσφαιρα είναι μαγευτική.. Για κάποιους όμως συνανθρώπους μας, οι εορταστικές ημέρες φέρνουν μία βαθιά μελαγχολία. Γιατί συμβαίνει αυτό; Πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε; Επίσης, συζητάμε με τον ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή Γρηγόρη Βασιλειάδη για τον συμβολισμό του Άγιου Βασίλη. Είναι καλό τα παιδιά μας να πιστεύουν σε αυτόν και πώς απαντάμε σε ερωτήσεις τύπου "Υπάρχει τελικά Αη Βασίλης;" ;Ακούστε την εκπομπή και λύστε όλες τις απορίες σας.

Ψυχοπερπατήματα @iDRadio - 22/12/2014 | Χ.Βαλαμουτοπούλου by Idradio on Mixcloud

Ψυχοπερπατήματα ...on air!: ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ

Οι κρίσεις πανικού δεν μας φοβιζουν πλέον, γιατί η ψυχολογος Χρύσα Βαλαμουτοπουλου μας έδωσε κάποιες συμβουλές για να τις διαχειριζομαστε .. Ακούστε τις ξανά, μαζί με την μαρτυρία της Κορινας που μιλά ανοιχτά για τις κρίσεις πανικού που βιώνεi.

Ψυχοπερπατήματα @iDRadio - 15/12/2014 | Χ.Βαλαμουτοπούλου by Idradio on Mixcloud

Ψυχοπερπατήματα...on air! :Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΨΥΧΟΛΟΓΩΝ /ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ

Η ψυχολόγος Χρύσα ΒαλαΜουτοπουλου συζητά μαζί με την ειδική παιδαγωγό και πρόεδρο της ΜΚΟ "Παιδιά εν τάξη" Κατερινα Κυριακίδη για τη σημασία των σχολικών ψυχολογων/κοινωνικών λειτουργών στα σχολεία.

Ψυχοπερπατήματα @iDRadio - 3/10/2014 - Xρύσα Βαλαμουτοπούλου & Βάσια Μαρινάκου by Idradio on Mixcloud

"ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΦΑΓΗΤΟ": Πως η διάθεση μας επηρεάζει τη διατροφική μας συμπεριφορά

Ο όρος «συναισθηματικο φαγητό» αναφέρεται στην συναισθηματική μας εξάρτηση από το φαγητό. Στην διεθνή βιβλιογραφία, μία τέτοιου είδους εξάρτηση περιγράφεται ως emotional eating. Η αλήθεια είναι, ότι ο εθισμός στο φαγητό είναι ένα σύνθετο πρόβλημα για το οποίο δεν υπάρχει μόνο μια αιτία και συνεπώς μία λύση γι αυτό. Αυτο που χρειάζεται να εχετε κατα νου, είναι πως δεν πρόκειται για μια συμπεριφορά που εκδηλώνουν οι παθητικοί τύποι προσωπικότητας μόνο ή οι λιγοτερο ενεργητικοί άνθρωποι. Είναι κάτι που μπορεί να συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από την ηλικία τους, το κοινωνικό status ή και το φύλο τους.

 Όταν έχω συναισθηματική εξάρτηση από το φαγητό, σημαίνει πως:

1. Καταναλώνω μεγάλες ποσότητες φαγητού (συνήθως επεξεργασμένο και πολύ λιπαρό φαγητό) όχι απαραίτητα ως ανταπόκριση στο αίσθημα πείνας μου

2. Καταφεύγω να τρώω στα κρυφά μακριά από τα επικριτικά βλέμματα των άλλων.

3. Μπορεί να μην τρώω μεγάλες ποσότητες μονομιάς, αλλά όλη μέρα να καταναλώνω μικρες ποσότητες φαγητού.

4. Νιώθω συχνά ντροπή κι ενοχές αφού έχω φάει.

5. Σκέφτομαι συχνά κάποιο φαγητό και νιωθω ευφορία ή προγραμματίζω πάντα τι έπεται να φάω.

6. Το φαγητο μονοπωλεί τη σκέψη μου.

7. Νιωθω άγχος σε σχεση με το βάρος μου, το σώμα και τη διατροφή μου.

Αν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε τουλάχιστον δύο από τα προαναφερθέντα, τότε ίσως να έχεις μία συναισθηματική εξάρτηση από το φαγητό. Πολλές φορές, το φαγητό κι η ηδονή που ακολουθεί την κατανάλωση του, μπορεί να δώσει την αίσθηση ότι είναι ικανό να θεραπεύσει τα συναισθηματικά μας προβλήματα. Η κατάθλιψη, η μοναξιά, το χρόνιο άγχος, ο θυμός, διάφορες διαπροσωπικές μας δυσκολιες αλλά και η χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να οδηγήσουν στην υπερφαγία.

Τι πυροδοτεί όμως τον συναισθηματικό εθισμό στο φαγητό;

 • Συναισθηματικοί λόγοι. Στην περίπτωση αυτή, καταναλώνουμε φαγητό από βαρεμάρα, άγχος, κούραση, θυμό ή μοναξιά προκειμένου να γεμίσουμε τα συναισθηματικά μας κενά. Συγκεκριμένα, μετα από κάποια διαφωνία ή σύγκρουση που έχουμε με κάποιον άλλο, ή όταν αισθανόμαστε ανεπαρκείς σε σχέση με άλλους μπορεί να καταναλώσουμε φαγητό κυρίως κάτι γλυκό ή πολύ λιπαρό.

 • Κοινωνικοί λόγοι: Πολλές φορές μπορεί να τρώμε περισσότερο απ ότι χρειάζεται όταν βρισκόμαστε σε κάποια κοινωνική συνεύρεση με φίλους, όπου αναγκαζόμαστε να φάμε για να συμβαδίσουμε και με τους υπόλοιπους. Ακόμη, μπορεί να οδηγούμαστε στην υπερφαγία, γιατί μας ενθαρρύνουν κάποιοι άλλοι να φάμε, π.χ πολλοί γονείς σπρώχνουν τα παιδια τους στην υπερφαγία. Τότε, προκειμένου να τους ικανοποιήσουμε καταφεύγουμε στην υπερκατανάλωση φαγητού. Πώς εξηγείται το ότι, αν και δεν πεινάω, τρώω απλά και μόνο για να νιώσω καλύτερα; Οι σύγχρονες έρευνες στη νευροψυχολογία μας εξηγούν αυτό το «φαινόμενο». Τα άσχημα συναισθήματα επηρεάζουν διάφορες ουσίες του εγκεφάλου μας. Για παράδειγμα, η ζάχαρη μπορεί να λειτουργήσει άμεσα ευφορικά καθώς η γλυκόζη ενεργοποιεί τη δημιουργία σεροτονίνης, κάτι που κάνουν και τα αντικαταθλιπτικά. Φυσικό είναι λοιπόν, όταν έχουμε άσχημη διάθεση και ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζουμε χρόνιο άγχος να δημιουργήσουμε συναισθηματική εξάρτηση από το φαγητό, το οποίο λειτουργει σαν αγχολυτικό.

Πώς μπορώ να διαχειριστώ το συναισθηματικό φαγητό; Καταρχας, αυτό που χρειαζεται είναι να αναγνωρίσετε πως δεν τρώτε από βιολογική αναγκη, αλλά από εθισμό. Όταν θα το συνειδητοποιείτε αυτό, τότε: 1. Προτιμήστε να πάτε για περπάτημα ή να κάνετε μία κινητική δραστηριότητα π.χ χορός ή κάντε δουλειές στο σπίτι, πλύνετε το αυτοκίνητό σας μέχρι ο πόθος για φαγητό να φύγει.. 2. Μπείτε στην μπανιέρα και κάντε ένα χαλαρωτικό μπάνιο. 3. Πάρτε τηλέφωνο κάποιον φίλο σας και μιλήστε για ό,τιδήποτε θέλετε. Κάπως έτσι, το στόμα θα ξεχαστεί μιλώντας αντί τρώγοντας. 4. Απευθυνείτε σε κάποιον ειδικό κλινικό ψυχολόγο που είναι εξειδικευμένος σε θέματα εξαρτήσεων. Όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, αν διαγνώσει κανείς ότι έχει μία εθιστική σχέση με το φαγητό, έχει κάνει ένα σημαντικό πρώτο βήμα. Οι άνθρωποι δεν αναζητούν βοήθεια προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον εθισμό τους στο φαγητό, επειδή πιστεύουν ότι δεν μπορούν να σταματήσουν την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά τους. Το μυστικό όμως για τη θεραπεία τους δεν είναι να το κρατήσει κάποιος μυστικό.

Αν προβληματίζεστε για το αν είστε εθισμένος στο φαγητό ακόμη, συμπληρώστε το παρακάτω ερωτηματολόγιο (στην αγγλική γλώσσα), για να το διαπιστώσετε άμεσα: http://psychologytoday.tests.psychtests.com/take_test.php?idRegTest=1599

ΕΝΝΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ..ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

Συγγράφουν: Κορίνα, Μαρίνα, Μαντώ, Άννα, Μαρία, Άσπα, Αγγελική, Άννα.

Κάποιοι το τόλμησαν, άλλοι το αμφισβήτησαν, μερικοί το φοβούνται.. Τι είναι αυτό που κινητοποιεί τόσο ποικίλα συναισθήματα όταν κάποιος ακούει τον όρο «ψυχοθεραπεία»; Το άρθρο αυτό δίνει το βήμα σε ανθρώπους που ήδη κάνουν ή έχουν κάνει στο παρελθόν ψυχοθεραπεία να μοιραστούν την εμπειρία που βίωσαν. Η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση ίσως έρθει κάπως έτσι…

Τι σημαίνει, λοιπόν γι αυτούς «ψυχοθεραπεία»; Τελικά, αξίζει τον κόπο; Ας μοιραστούμε την εμπειρία μας..

«Μέσα από την ψυχοθεραπεία ξεπέρασα τον φόβο μου να έρθω σε επαφή με το συναίσθημά μου. Όταν στενοχωριέμαι κλαίω, δεν είναι σημείο αδυναμίας είναι τρόπος έκφρασης. Η ψυχοθεραπεία είναι μια διαδικασία μέσω της οποίας γνωρίζεις πιο καλά τον εαυτό σου, τοποθετείς όρια και διεκδικείς αυτό που πιστεύεις ότι σου χρειάζεται. Η ψυχοθεραπεία δεν είναι το τέρμα-η λύση, είναι ένα χρήσιμο εφόδιο για την διαδρομή. Κορίνα,22 ετών«

“Βοηθά τους «αδύναμους» να δυναμώσουν και τους «δυνατούς» να οργανωθούν και να θωρακιστούν. Κι ίσως τελικά ο δυνατός ανακαλύψει ότι κρύβει κομμάτι αδύναμο και το αγαπήσει, και ο αδύναμος ανακαλύψει το δυνατό του κομμάτι και το φροντίσει περισσότερο. Δεν υπάρχει δυνατός κι αδύναμος στην ψυχοθεραπεία. Όλοι είμαστε και τα δύο μαζί. Το τόλμησα, και δεν το μετανιώνω. Ήταν σχολείο ζωής. Μαρίνα, 34 ετών»

«Έμαθα να τρέφομαι από την χαρά και την αυτοπεποίθηση που πηγάζει από το κάθε μου βήμα, να μένω σε αυτό και να προχωρώ στο επόμενο αφού δώσω χώρο και χρόνο στον εαυτό μου να προετοιμαστεί. Να αγαπώ και να αγαπιέμαι «υγιεινά». Να διεκδικώ με αυτοπροστασία αυτό που έχω ανάγκη. Να είμαι ανοιχτή σε κάθε νέα πληροφορία. Να αποδέχομαι. Χρύσα, 31 ετών»

«Ξεκίνησα την ψυχοθεραπεία πριν 2 χρόνια.. Αυτό που με κάνει να τη θεωρώ σημαντική κ αναπόσπαστο πλέον κομμάτι της ζωής μου είναι το ότι με έμαθε να συναντώ τον εαυτό μου…να μπορώ να τον βλέπω σε «καθρέφτες» κ εν τέλει να τον αποδέχομαι. να μένω ανεπηρέαστη από τις επιλογές των άλλων κ να δέχομαι τα πράγματα όπως έρχονται χωρίς να προσπαθώ πάντα να τα αλλάζω ώστε να μην διαταράσσεται η «τελειότητα» της καθημερινότητας μου. Ήρθε κάποια στιγμή που το γεγονός ότι ήρθα αντιμέτωπη με όλα αυτά με τάραξε τόσο που μου δημιούργησε διαταραχές πανικού… αυτό όμως πέρασε αφήνοντας με πιο δυνατή να το παλέψω…. έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να «αναδυθώ» ή αλλιώς να «αποφοιτήσω»….άλλα σίγουρα είμαι σε πολύ καλό δρόμο…., Άννα, 31 ετών»

«Για μένα, είναι το πιο όμορφο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου, το πιο πολύτιμο περιουσιακό μου στοιχείο, η γνώση και η όσο γίνεται καλύτερη διαχείριση του εαυτού μου. Ξεδιάλυνα τα ψυχολογικά μου μπλοκαρίσματα, βγήκα από ψυχολογικούς ρόλους που μου έκαναν κακό, έμαθα να διαχειρίζομαι καλύτερα τα συναισθήματά μου, να επικοινωνώ πιο λειτουργικά στις σχέσεις μου, έχτισα με θετικό τρόπο την αυτοεικόνα μου και ενίσχυσα την αυτοεκτίμησή μου και καλύτερη συνείδηση του εαυτού μου. Όλα αυτά είναι εργαλεία ζωής, γιατί τα χρησιμοποιώ έκτοτε στη ζωή μου και συνεχώς με βοηθούν και στην εξέλιξή μου. Επίσης, από όλη αυτή τη δουλειά με μένα, ανακουφίστηκα εγώ, άλλαξα κατά πολύ τον τρόπο λειτουργίας μου σε όλους τους τομείς της ζωής μου ( οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις, επάγγελμα), Μαρία, 42 ετών».

«Η ψυχοθεραπεία είναι η αφετηρία ενός μεγάλου δρόμου που οδηγεί στην αυτοπραγμάτωση. Θεωρώ ότι είναι μια δύναμη που σε ωθεί να ανακαλύψεις όλο τον εσωτερικό σου κόσμο και σου δείχνει πως να διαχειριστείς αυτό που κρύβεις βαθειά μέσα σου ώστε να το αξιοποιήσεις στο μέλλον. Μέσα από αυτή ωριμάζεις συναισθηματικά, κοινωνικά και αποκτάς μια άλλη άποψη για τον εαυτό σου, για τις σχέσεις και ευρύτερα για τη ζωή. Επίσης, κατά τη διάρκεια των συνεδριών μαθαίνεις να εκφράζεις αυτό που νιώθεις, να μην φοβάσαι και να προσπαθείς να βρεις τη μέση λύση σε οτιδήποτε σε απασχολεί. Στην ουσία η ψυχοθεραπεία σε πηγαίνει σε μέρη του μυαλού σου που δεν έχεις ξαναπάει, σε φτάνει στα άκρα, σε δοκιμάζει με αποτέλεσμα όταν κλείσει ο κύκλος της εσύ να είσαι ικανός να προχωρήσεις στη ζωή σου κρατώντας μέσα σου όλα αυτά που σου πρόσφερε. Άσπα, 21 ετών»

«Ψυχοθεραπεία είναι όπως και η λέξη αναφέρει, η θεραπεία της ψυχής. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι θα θεραπεύσουν όλες τους τις πληγές και θα λύσουν όλα τους τα προβλήματα. Άλλοι πάλι το επικρίνουν και σε θεωρούν αδύναμο, ίσως και ψυχικά άρρωστο. Λάθος και οι δύο πλευρές…. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία πριν από περίπου 4 χρόνια όταν ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω σε έναν άνθρωπο για ένα πρόβλημα που με απασχολούσε και να με στηρίξει κατευθύνοντας με στη λύση του. Στη συνέχεια, ανακάλυψα ότι το πως είμαι, πως συμπεριφέρομαι, το πως αντιδρώ έχουν τεράστια σημασία με το τι έχω βιώσει στην παιδική μου ηλικία. Το μυαλό σου δύσκολα αντιλαμβάνεται την σύνδεση και την απήχηση που έχει το κάθε βήμα στη ζωή σου. Μεγαλώνοντας και λίγο πριν τελειώσω αυτό τον κύκλο έμαθα να βάζω στόχους, να διεκδικώ τα θέλω μου, να σέβομαι τον εαυτό μου και να χειρίζομαι τον πόνο σε δύσκολες καταστάσεις. Εύχομαι όλοι όσοι πραγματικά το έχουν ανάγκη να το παλέψουν και να διεκδικήσουν το δικαίωμα να μάθουν και να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Και όπως πολύ σωστά κάποτε μου είχε πει η ψυχοθεραπεύτρια μου..ο πόνος είναι αυτός που μας οδηγεί σε πιο υγιή μονοπάτια. Αγγελική, 23 ετών»

«H αξία της ψυχοθεραπείας εστιάζεται στο τρόπο που το άτομο θα μάθει να ακούει τον εαυτό του και τους άλλους, να ακούει τις ανάγκες του, να αλλάζει τις διαδρομές της ζωής του ανάλογα με το που είναι καλύτερα για αυτό. Η διαδικασία της ψυχοθεραπείας οδηγεί το άτομο να είναι πιο ανοικτό και ελεύθερο στην ίδια του την ζωή έχοντας μια στάση αποδοχής στις ποιότητες του εαυτού του. Η ανάγκη να διαφοροποιηθεί από τους άλλους και να νοιώσει την δική του ύπαρξη με τις λιγότερες επιρροές γίνεται η δύναμη που τον καθοδηγεί στην ζωή του μέσα από μια αυθεντική διαδρομή με τον εαυτό του. Όσο περισσότερο το άτομο συναντά τον αυθεντικό εαυτό του μέσα από την διαδικασία της ψυχοθεραπείας τόσο πιο γνήσια γίνεται η ποιότητα της ζωής του, τόσο κυριαρχεί η ισορροπία και γαλήνη μέσα του. Οι σχέσεις αποκτούν βαθύτερο νόημα και οι φόβοι απομακρύνονται επιτρέποντας στο άτομο να αποδεχτεί την κάθε στιγμή σαν μοναδική όπως μοναδικός είναι και ο ίδιος. Η διαδικασία της συνάντησης του ατόμου με τον εαυτό του είναι μια διαδικασία αποδοχής και εμπιστοσύνης με την αυθεντικότητά του μέσα στον χρόνο. Άννα, 52 ετών»

«Η ψυχοθεραπεία… Ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στη ζωή μου, για το οποίο μπορώ να μιλάω μέρες ολόκληρες. Με ακολουθεί δυναμικά από τη στιγμή που ολοκλήρωσα τις συνεδρίες μετά από 3 χρόνια! Με δίδαξε! Με βοήθησε! Με βοήθησε να ξεπεράσω την κατάθλιψη που με ακολουθούσε 3 χρόνια. Έμαθα να αναγνωρίζω και να εκφράζω τα συναισθήματα μου, έμαθα να μην περιμένω από τους άλλους να «μυρίσουν» τα νύχια τους για να καταλάβουν τι σκέφτομαι και τι νιώθω κι να μιλάω ανοιχτά. Έμαθα ότι τις ανθρώπινες σχέσεις τις κάνουμε δύσκολες και δεν είναι από «γεννησιμιού» τους… και αυτό γιατί όλα ξεκινούν και τελειώνουν στον εαυτό μας. Και δεν είναι αυτό το εγωιστικό που πολλοί νομίζουν…εγωισμός είναι να μην αγαπάς τον εαυτό σου, να μην τον σέβεσαι, να μην τον ξέρεις, να μην του μιλάς. Έμαθα πόσο χρόνο χρειάζεται η ψυχή, πόση αγάπη. Ότι θέλει να την αγκαλιάζεις καθημερινά και να την προστατεύεις. Η μοναξιά είναι η μόνη αξία…η μόνη αξία του να είσαι ο εαυτός σου κάθε στιγμή! Ακόμα, έμαθα ότι το σώμα μας είναι ιερό…το ιερό αυτό βασίλειο που μεταφέρει την ψυχή μας και εργάζεται καθημερινά, είναι φιλικό και συνεργάσιμο. Συνεργάζεται και μιλάει με έναν υποσυνείδητο τρόπο με την ψυχή μας, έχουν ένα σιωπηλό διάλογο.. Όποτε δεν εκφράζεται η ψυχή, μιλά το σώμα και όποτε δεν εκφράζεται το σώμα, σωπαίνει η ψυχή και τη στιγμή που σωπαίνει η ψυχή, νοσεί το πνεύμα… Είναι αλυσίδα! Σέβομαι τον εαυτό μου σημαίνει σέβομαι το σώμα, την ψυχή και το όριά μου! Τις αξίες που έχω ορίσει στη ζωή μου. Δεν κουτσομπολεύω. Ακολουθώ τους στόχους και δημιουργώ. Επιλέγω, δεν επιλέγομαι. Σεβασμός και αγάπη! Ζω ελεύθερα με τις συνέπειες των επιλογών και των πράξεων μου για τις οποίες είμαι εγώ απόλυτα υπεύθυνη και κανένας άλλος! Σέβομαι τον ρυθμό μου! Απελευθερώνομαι από την σύγκριση με την διπλανό μου γιατί είμαι μοναδική οντότητα.

Η ψυχοθεραπεία είναι όπλο προστασίας και εξέλιξης! Θέλει θάρρος και δύναμη, εκ μέρους του μαθητή και καλό δάσκαλο! Δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από το να αναγνωρίζεις γιατί έκανες αυτές τις επιλογές κι ας ήταν λάθος και να αγκαλιάζεις τον εαυτό σου για τον πόνο που του προκάλεσες σα να είναι μικρό παιδί! Να συγχωρείς γονείς και εαυτό! Φύλακας άγγελος για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε έναν τόσο βίαιο περιβάλλον που βάλλεται από όλες τις πλευρές, όπως παγκοσμιοποίηση και μ.μ.ε ώστε να αναγνωρίσουν την αξία του να είσαι μοναδικός-διαφορετικός και όχι μέλος αυτής της αηδιαστικής μαζοποίησης που επιβάλλεται παντού, από τον ρουχισμό μέχρι τον τρόπο διατροφής. Αν μπορέσεις να είσαι ένα υπεύθυνο παιδί σταματάς να υπάρχεις και ζεις, κατά τη γνώμη μου..και η ψυχοθεραπεία μπορεί να βοηθήσει σε αυτόν τον δύσβατο, άλλα μαγικό δρόμο.

Καθημερινά ελπίζω όλοι να βρουν το θάρρος και να ξεκινήσουν αυτό το μαγικό ταξίδι!

Αγάπη και δύναμη! Μαντώ,24 ετών»

Οι παραπάνω εξομολογήσεις συναντιούνται σε πολλά σημεία. Σκοπός του άρθρου είναι ο αναγνώστης να ανακαλύψει αυτά τα σημεία, κι ίσως κάπως έτσι έρθει σε επαφή με τη διαδικασία που ακολουθούμε στην ψυχοθεραπεία. Την διαδικασία της διερεύνησης. Η ψυχοθεραπεία δεν δίνει μασημένες απαντήσεις, ούτε έτοιμες λύσεις. Η ψυχοθεραπεία οδηγεί στην συν-δημιουργία του αυθεντικού εφοδίου μας για τη ζωή, που είναι μοναδικό για τον καθένα μας. Ας το ανακαλύψουμε!

Θέλω να ευχαριστήσω ολόψυχα τις γυναίκες που μοιράστηκαν το βίωμα τους μαζί μας. Ειλικρινά, τα είπατε όλα, δεν έχω τίποτε παραπάνω να προσθέσω.

Ψυχοπερπατήματα...on air! : ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

Η εκπομπή μας δίνει συμβουλές για να μπείτε στο δρόμο της ευτυχίας! Η ψυχολόγος Χρυσα Βαλαμουτοπούλου  δίνει πρακτικές οδηγίες ώστε να ψυχοπερπατάμε με ευελιξία στη ζωή..

Ψυχοπερπατήματα @iDRadio - 26/9/2014 - Xρύσα Βαλαμουτοπούλου & Βάσια Μαρινάκου by Idradio on Mixcloud

Ψυχοπερπατήματα ...on air! : ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

 Η ψυχολόγος ΧρυσΑ ΒαλαΜουτοπούλου  συζητά με την κλινική νευροψυχολόγο κ. Φωτεινή Χρηστίδη για τις παθήσεις που μπορεί να επηρεάσουν τη μνήμη μας και προτείνουν τεχνικές ενίσχυσης της για ενήλικες αλλά και παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Επίσης, η διευθύντρια του βρεφονηπιακού σταθμού "Παραμύθι ν αρχινήσει" κ. Φωτεινή Μπαζιώνη έχει μία προσφορά για τους μικρούς μας φίλους.. Μη το χάσετε!

Ψυχοπερπατήματα @iDRadio - 10/10/2014 - Xρύσα Βαλαμουτοπούλου & Βάσια Μαρινάκου by Idradio on Mixcloud

Ψυχοπερπατήματα ...on air! : ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΙ ΟΜΙΛΙΑΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Φιλοξενούμε την κα Ελένη Μακρή λογοπεδικό-λογοθεραπεύτρια και υπευθυνη του Κέντρου Ειδικών Θεραπειών ΕΠΙΓΝΩΣΗ. Πώς μπορουμε να βοηθήσουμε ένα παιδί με διαταραχή λόγου; Μπορεί ένα παιδί με διαταραχή ομιλίας να εμφανίσει μαθησιακές δυσκολίες; Τι καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία για τη λογοθεραπεία; Όλες οι απαντήσεις σε αυτή την εκπομπή!

Ψυχοπερπατήματα @iDRadio - 31/10/2014 - Xρύσα Βαλαμουτοπούλου & Βάσια Μαρινάκου by Idradio on Mixcloud

Ψυχοπερπατήματα... on air!: ΒΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ

Ποιες δημιουργικές δραστηριοτητες μπορούμε να μοιραστ ούμε με τα παιδιά μας, με στόχο την υγιή συναισθήματικη τους ανάπτυξη; Προτείνουμε ιδέες!!!

Ψυχοπερπατήματα @iDRadio - 7/11/2014 - Xρύσα Βαλαμουτοπούλου & Βάσια Μαρινάκου by Idradio on Mixcloud

Ψυχοπερπατήματα...on air! :ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Μια εκπομπη που αξίζει να ακούσετε για πολλούς λόγους.. Οι παιδικές χορωδίες του Τύπαλδου και του Σπύρου Λάμπρου μας συντροφεύουν προαγοντας τα πιο βαθιά και ουσιαστικά μηνύματα.. και φυσικά ντύνουν μουσικά την συζήτηση μας για τον κοινωνικό αποκλεισμό στην εκπαίδευση. Η ψυχολόγος Χρύσα Βαλαμουτοπούλου, η εκπαιδευτικός Βάσια Μαρινάκου και η ειδική παιδαγωγός και πρόεδρος της Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας "Παιδια εν Τάξη" Κατερίνα Κυριακίδη θα είναι μαζί μας στη ραδιοφωνική μας εκπομπή Ψυχοπερπατήματα για να συζητήσουμε για το θέμα του κοινωνικου αποκλεισμού στη εκπαίδευση. Μας αφορά όλους! 

Ψυχοπερπατήματα @iDRadio - 14/11/2014 - Xρύσα Βαλαμουτοπούλου & Βάσια Μαρινάκου by Idradio on Mixcloud

Ψυχοπερπατήματα...on air!: Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΙΛΙΑ

Το ψυχογράφημα της γυναικείας φιλίας.  Μπορεί να υπάρξει αληθινή γυναικεία φιλία; Η ψυχολογος ΧρυσΑ ΒαλαΜουτοπούλου μας κάνει την ανάλυση ακούγοντας την πιο ταιριαστή μουσικη Tango ! Γιατί η φιλία είναι σαν το tango, θέλει συντονισμό και συγχρονισμό

Ψυχοπερπατήματα @iD Radio - 21/11/2014 | X.Bαλαμουτοπούλου και Β.Μαρινάκου by Idradio on Mixcloud

Ψυχοπερπατήματα...on air!: ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΟΔΗΓΗΣΗ

Ποιο είναι το προφίλ του επιθετικού οδηγού και πώς μπορώ να ελέγχω τη συμπεριφορα μου στο τιμόνι;

Ψυχοπερπατήματα @iD Radio - 28/11/2014 | X.Bαλαμουτοπούλου και Β.Μαρινάκου by Idradio on Mixcloud

ΓΟΝΕΙΣ ΚΙ ΕΦΗΒΟΙ: Γεφυρώνοντας τη σχέση μας

Η εφηβεία είναι το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στην παιδική ηλικία και την ενηλικίωση, που ξεκινά περίπου στα 11 χρόνια για τα κορίτσια και στα 13 για τα αγόρια. Κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου, πλήθος αλλαγών λαμβάνουν χώρα σε βασικούς τομείς της ανάπτυξης του ατόμου. Ξεκινώντας από τον βιοσωματικό τομέα ανάπτυξης (αλλαγή σωματικών αναλογιών, αλλαγές στη λειτουργία των οργανικών συστήματων -γεννητικό, κυκλοφορικό, αναπνευστικό, πεπτικό και νευρικό), συνεχίζουμε στον γνωστικό τομέα ( μετάβαση από τη «συγκεκριμένη σκέψη» στην «τυπική σκέψη», αναφορά σε αφηρημένες έννοιες όπως ελευθερία, δικαιοσύνη και υιοθέτηση ενός εναλλακτικού τρόπου έκφρασης μέσω της αργκό-συνθηματικής γλώσσας), τελικά συναντούμε τον πολυπλοκότερο ίσως αναπτυξιακό τομέα, τον συναισθηματικό. Πλήθος άρθρων και επιστημονικών ερευνών προσεγγίζουν τις συναισθηματικές αλλαγές που βιώνει ο έφηβος αλλά και τις δυσκολίες προσαρμογής που αντιμετωπίζει το γονεϊκό περιβάλλον του στα νέα δεδομένα.

Ο έφηβος έρχεται αντιμέτωπος με πολλά δυσάρεστα και δύστροπα συναισθήματα, η ένταση των οποίων αυξομειώνεται συνεχώς και με ασυνέπεια.

• Φόβος και ανησυχία για τη σωματική του εμφάνιση και τη σεξουαλική καταλληλότητά του.

• Ανία

• Νευρικότητα, εχθρικότητα απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας.

• Ονειροπόληση και ευσυγκινησία.

• Αντιδραστική στάση προς το αντίθετο φύλο μέχρι να αποσαφηνίσει το ρόλο των φύλων.

• Αναποφασιστικότητα.

• Κριτική διάθεση έναντι των άλλων. Αμφισβήτηση γονέων, δασκάλων.

• Θυμός, ευερεθιστότητα

Μέσα σε αυτό το κλίμα των έντονων αντιθέσεων-αντιδράσεων, ο έφηβος ενδέχεται να οδηγηθεί σε ανησυχητικές συμπεριφορές όπως κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, παραβατικότητα, επιθετικότητα, εξαρτήσεις ουσιών, φυγή από το σπίτι, διαταραχές διατροφής (ανορεξία- βουλιμία), κοινωνική απόσυρση κ.α.

Σε μια τέτοια δύσκολη περίοδο, οι γονείς ανησυχούν ότι «χάνουν» το παιδί τους καθώς δεν γνωρίζουν πώς να αντιμετωπίσουν τις νέες συμπεριφορές με αποτέλεσμα να ασκούν μεγαλύτερη πίεση κι έλεγχο. Αναπόφευκτα, έρχεται η σύγκρουση μεταξύ των γονέων και του παιδιού όπου τα κυρίαρχα συναισθήματα και στις δύο πλευρές είναι θυμός, αδικία, νευρικότητα και απόσυρση. Η αποξένωση έχει πλέον τελεσθεί.

Όμως, η γεφύρωση της σχέσης είναι η μόνη διέξοδος ώστε να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ τους. Οι γονείς μπορούν να πετύχουν καλύτερη επικοινωνία με τον έφηβο, αν ακολουθήσουν τις παρακάτω συμβουλές:

 Ακούστε τον καλά

 Κοιτάξτε τον/την στα μάτια.

 Μην διακόπτετε

 Προσοχή στον τόνο της φωνής σας

 Κάντε του ερωτήσεις που προάγουν τον διάλογο, αποφεύγοντας να μιλάτε απόλυτα και με άκαμπτο τρόπο.

 Αδράξτε ευκαιρίες για διάλογο (οδήγηση/διαδρομή με το αυτοκίνητο), χωρίς να τον πιέζετε να μοιραστεί μαζί σας αυτό που επιθυμείτε

 Επανειλημμένα καθησυχάστε τον και διαβεβαιώστε τον ότι μπορεί να απευθυνθεί σε εσάς για οτιδήποτε.

 Μπορείτε να βρείτε άλλους ενήλικες στους οποίους ο έφηβος θα μπορούσε να μιλήσει (θείους, νονούς, ξαδέλφια)

 Συζητείστε με το παιδί σας για γενικού ενδιαφέροντος θέματα, ανταλλάξτε απόψεις, μοιραστείτε ιδέες και αποφασίστε τι δραστηριότητες μπορείτε να κάνετε μαζί.

 Είναι χρήσιμο να καλέσετε τους φίλους του παιδιού σας στο σπίτι και να μην κριτικάρετε την συμπεριφορά τους η το ντύσιμο τους.

 Μπορείτε να πείτε στο παιδί σας τι επιτρέπεται και τι όχι, μην περιμένετε ότι το παιδί σας θα μαντέψει τι θέλετε και συμφωνήστε όλοι μαζί για αυτούς τους κανόνες. Πείτε στο παιδί σας εξαρχής τι θα γίνει εάν οι κανόνες παραβιαστούν.

 Είναι καλό να είστε σταθεροί και συνεπείς στην συμπεριφορά σας, ούτως ώστε να γίνουν τα παιδιά υπεύθυνα των πράξεων τους.

 Απαραίτητο είναι να μην απορρίπτετε το παιδί σας ποτέ, απορρίψτε μόνο τις συμπεριφορές τους. (π.χ Λέμε: Η συμπεριφορά σου αυτή είναι απαράδεκτη ΟΧΙ είσαι απαράδεκτος)

 Αποδεχτείτε, λοιπόν ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό και ψυχικά υγιές το παιδί σας να απομακρύνεται και να επιθυμεί την ανεξαρτητοποίηση του. Βοηθήστε το παιδί να ανακαλύψει τον νέο του εαυτό και γίνετε συνοδοιπόροι του σε αυτό το ταξίδι.

Αν θυμηθείτε την δική σας εφηβική ηλικία, θα δείτε πώς εκεί κρύβονται οι απαντήσεις στις αγωνιώδεις ερωτήσεις σας. Τότε, θα ανακαλύψετε πώς το κλειδί είναι ήδη στα χέρια σας.

ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ: Καριέρα ή Οικογένεια;

Στη σύγχρονη εποχή, η γυναίκα καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς ρόλους, απαιτητικούς και πολύπλοκους. Πόσο εύκολο είναι τελικώς να μείνει ψύχραιμη, να ισορροπήσει τα πράγματα και τις καταστάσεις και πάνω απ όλα να κρατήσει τη γοητεία της όπως πρεσβεύει η φύση της; Ας δούμε λοιπόν το πιο βασικό δίλημμα με το οποίο έρχονται αντιμέτωπες οι γυναίκες της σύγχρονης εποχής στην προσπάθειά τους να κερδίσουν τις «μάχες», εξωτερικές αλλά και εσωτερικές.

«Εργαζόμενη γυναίκα ή μητέρα;»

Στις μέρες μας, η γυναίκα θέτει διλήμματα στον εαυτό της όπως «οικογένεια ή καριέρα». Έτσι, μπορεί να κυνηγάει την επαγγελματική της καταξίωση και να αφοσιώνεται σε αυτήν, πολλές φορές βάζοντας στην άκρη άλλες δικές της ζωτικές ανάγκες όπως τη δημιουργία μίας υγιούς συναισθηματικής σχέσης ή και τη δημιουργία οικογένειας. Η ανάγκη της να είναι οικονομικά ανεξάρτητη λόγω της ανασφάλειάς της ή της ανάγκης να απεξαρτηθεί από τον άνδρα, την ωθεί μερικές φορές στην εργασιομανία και την απαξίωση των ερωτικών σχέσεων. Έτσι, μία μερίδα γυναικών που επιλέγουν την καριέρα οδηγούνται στην σύναψη εφήμερων ερωτικών σχέσεων μέσα στις οποίες μάλιστα αναλαμβάνουν περισσότερο τον «ανδρικό ρόλο» όντας ο κυνηγός. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αποξενώνονται περισσότερο από τη γυναικεία τους φύση, γεγονός που μπορεί να μπλοκάρει την αυτοεικόνα τους. Από την άλλη, όταν μπορεί να προχωρήσουν στο γάμο, πολλές φορές γίνονται απαιτητικές κι εύκολα λόγω της οικονομικής τους ανεξαρτησίας μπορεί πλέον να προβούν στο διαζύγιο για να αναζητήσουν έναν πιο καλό, πιο έμπιστο, πιο.. τέλειο άνδρα. Πολύ συχνά φτάνουν να αμφισβητούν τον σύντροφό, να γίνονται επιθετικές απαιτώντας συνεχώς πράγματα προκειμένου να νιώσουν το ενδιαφέρον του. Αυτές οι γυναίκες καταλήγουν ανικανοποίητες και ματαιωμένες.

Τι συμβαίνει με εκείνες τις γυναίκες που στο παραπάνω δίλημμα επιλέγουν τη δημιουργία οικογένειας λόγω άγχους ή λόγω απουσίας κάποιας άλλης επιλογής; Αυτές οι γυναίκες αφοσιώνονται στο γάμο και τα παιδιά τους, αφήνοντας πίσω τους ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του εαυτού τους, που είναι η προσωπική τους ανάπτυξη. Κάποιες, υποπίπτουν σε ένα ακόμη σφάλμα λόγω του άγχους από το χρόνο που περνά, κι έτσι αγκιστρώνονται από μία σχέση παρόλο που νιώθουν ότι δεν είναι αυτό που επιθυμούν, τη βλέπουν ως τη μοναδική επιλογή και προχωρούν στο σημαντικό βήμα της δημιουργίας οικογένειας. Έτσι, μπορεί να νιώθουν περισσότερο εξαρτημένες από τον σύζυγο, λιγότερο αυτόνομες, εγκλωβισμένες σε μία όχι τόσο ευτυχισμένη σχέση αλλά και σε ήθη και στερεότυπα (κυρίως οι γυναίκες στην επαρχία). Αυτές οι γυναίκες μεγαλώνουν τα παιδιά τους, βιώνοντας από τη μία την ικανοποίηση που πηγάζει από τη μητρότητα, αλλά βιώνοντας και ένα έντονο απωθημένο για το τι παραπάνω θα μπορούσαν να είχαν πετύχει, τι όνειρα θα είχαν εκπληρώσει για τον εαυτό τους και τι προσδοκίες θα είχαν πραγματοποιήσει αν έκαναν μία διαφορετική επιλογή, ένα απωθημένο που φουντώνει καθώς τα χρόνια περνούν. Ταυτόχρονα, η σύγχρονη εποχή επιτάσσει κι οι δύο σύζυγοι να εργάζονται σε μία οικογένεια. Συνεπώς, πολλές ενδοοικογενειακές συγκρούσεις με αφορμή τον οικογενειακό οικονομικό προϋπολογισμό, λαμβάνουν χώρα με αποτέλεσμα η γυναίκα πολλές φορές να μετανιώνει που δεν φρόντισε να βρει μία καλή δουλειά που να αντιστοιχεί στις δυνατότητες της προτού προβεί στη δημιουργία οικογένειας. Κι αυτές λοιπόν, οι γυναίκες καταλήγουν ανικανοποίητες και ματαιωμένες.

Ας πάρουμε τα πράγματα σχεδόν από την αρχή. Το 1960 άρχισε η επανάσταση των νέων, από τις ΗΠΑ κι έπειτα στην Ευρώπη. Με το φεμινιστικό κίνημα, η γυναίκα κατέκτησε πολλά δικαιώματα που είχε στερηθεί, οι σχέσεις των νέων φιλελευθεροποιήθηκαν, συνεπώς ο αριθμός των διαζυγίων αυξήθηκε και συνεχίζει να αυξάνεται. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της καταπίεσης που υπέστη η γυναίκα πολύ πριν το φεμινιστικό κίνημα. Μία καταπίεση που έφερε τελικά μία έκρηξη συναισθημάτων και συμπεριφορών και τελικά οδήγησε τη γυναίκα σήμερα σε περισσότερο ανδροπρεπείς συμπεριφορές. Αυτό φυσικά δεν την κάνει περισσότερο ευτυχισμένη, απ’ ότι ήταν παλαιότερα.

Καταλήγουμε λοιπόν πώς το δίλημμα που η γυναίκα θέτει ψυχοπιεστικά στον εαυτό της «Οικογένεια ή καριέρα» είναι ψευδές κι ουτοπικό, τουλάχιστον στη σύγχρονη εποχή. Αυτό το δίλημμα αποτελεί ένα πολύ μεγάλο ίσως και το μεγαλύτερο γυναικείο σφάλμα. Η γυναίκα καλείται να βρει το μέτρο, την ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Το ένα δεν αποκλείει ποτέ το άλλο. Η εργασιομανία από τη μια, και το νευρολογικό άγχος για απόκτηση οικογένειας από την άλλη λειτουργούν καταστροφικά για την ψυχοσύνθεση της γυναίκας και αποτελούν τα δύο άκρα ενός συνεχούς που οδηγεί στην ψυχολογική αστάθεια. Η γυναίκα που θέλει να έχει ψυχική υγεία είναι εκείνη που θα φροντίσει να ικανοποιήσει όσο μπορεί όλα τα κομμάτια του εαυτού της, ώστε να μπορέσει να μεταλαμπαδεύσει αυτή την ψυχική ισορροπία στα παιδιά της. Δεν χρειάζεται να αποξενωθεί από κάποια ζωτική της ανάγκη είτε αυτή είναι η επαγγελματική της εξέλιξη είτε η δημιουργία οικογένειας. Γιατί και τα δύο είναι σημαντικά, και τα δύο οδηγούν στην ολοκλήρωση και την πληρότητα. Είναι απαραίτητο να συμφιλιωθεί με τους φόβους και τις ενοχές της αν θα τα καταφέρει και να τολμήσει τα βήματα που θεωρεί σημαντικά για την προσωπική της ανάπτυξη.

Αν η σημερινή γυναίκα αντιληφθεί πως η ψυχική πληρότητα έρχεται όταν κανείς εστιάζει σε όλες τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, χωρίς να «φιμώνει» κάποια από αυτές, τότε μόνο θα μπορέσει να προχωρήσει με αυτοπεποίθηση στη ζωή της και να βιώσει την «επιτυχία».

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ

Η εκτίμηση και η εξισορρόπηση των ατομικών αναφορών στη σχέση των δύο φύλων δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Υπάρχουν πολλές θεωρίες, πεποιθήσεις και μύθοι για τα δύο φύλα, που επηρεάζουν τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους και μειώνουν την ικανότητά μας να δούμε καθαρά τις σχέσεις μας. Οι μύθοι αυτοί καθώς μεγαλώνουμε γίνονται στερεότυπες, φορεμένες κι άψυχες προσωπικές «αλήθειες», οι οποίες είναι ξένα δημιουργήματα και έχουν ως αποτέλεσμα να μας οδηγούν σε συνεχή μπλοκαρίσματα στις ερωτικές ή φιλικές μας σχέσεις με το αντίθετο φύλο.

Ας δούμε τρεις μύθους με τους οποίους …παραμυθιαζόμαστε από τα γεννοφάσκια μας.

Πρώτος μύθος: Οι γυναίκες είναι καλές στο να εκφράζουν τα συναισθήματά τους.

Είναι αλήθεια πως οι γυναίκες είναι περισσότερο σε επαφή με τα συναισθήματά τους σε σχέση με τους άντρες, χρησιμοποιούν περισσότερο συναισθηματικό λόγο στην καθημερινότητά τους και αποζητούν περισσότερο συναίσθημα από την μεριά του άνδρα. Όμως, αποφεύγουν πολλές φορές να εκφράζουν τα δυσάρεστα συναισθήματα τους, τείνοντας να τα απωθούν ή να τα εκλογικεύουν.

Ένα από τα συναισθήματα που οι γυναίκες δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν είναι ο θυμός. Στις γυναίκες, η κατάθλιψη είναι περισσότερο αυξημένη σε σχέση με τους άνδρες. Αρκεί λοιπόν να σκεφτούμε τι σημαίνει κατάθλιψη. Με λίγα, σύντομα και σαφή λόγια, κατάθλιψη είναι ο καταπιεσμένος θυμός ο οποίος δεν έχει εξωτερικευτεί, αλλά αντιθέτως στρέφεται προς τον εαυτό με τη μορφή ενοχών ή και αυταπαξίωσης. Επίσης, πολλές φορές οι γυναίκες για διάφορους κοινωνικοψυχολογικούς λόγους δυσκολεύονται να εκφράσουν ή να έρθουν σε επαφή με τις πραγματικές τους ανάγκες. Γι αυτό, πολλές φορές συναντούμε άντρες αλλά και γυναίκες που παραδέχονται πως : «Οι γυναίκες, τελικά δεν ξέρουν τι θέλουν».

Καταλήγουμε, λοιπόν πως το ότι ένας από τους δυο συντρόφους εκφράζει μεγαλύτερη συγκίνηση δε σημαίνει απαραίτητα ότι έχει μεγαλύτερη πρόσβαση και στα συναισθήματά του. Στην πραγματικότητα ορισμένες φορές ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ο υπερβολικός συναισθηματισμός μπορεί να μας απομακρύνει από τις πραγματικές μας ανάγκες ή να τις διαστρεβλώσει.

Δεύτερος μύθος: Οι γυναίκες βάζουν πιο εύκολα στόχους στη ζωή τους γιατί είναι πιο κοντά στα συναισθήματά τους.

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, οι γυναίκες μπορεί να είναι περισσότερο συναισθηματικές από τους άνδρες, αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι είναι και περισσότερο σε επαφή με τις πραγματικές τους ανάγκες. Στην συμβουλευτική ζευγαριών, συναντούμε πολύ συχνά άντρες οι οποίοι έχουν ξεκάθαρες ανάγκες και στόχους για το μέλλον, σε αντίθεση με τις γυναίκες οι οποίες πολλές φορές χάνονται μέσα στον υπέρμετρο συναισθηματισμό, με συνέπεια να συμπεριφέρονται λιγότερο οργανωτικά και περισσότερο πανικόβλητα. Βάσει της νευροψυχολογίας, ο ανδρικός εγκέφαλος φαίνεται να είναι περισσότερο πρακτικός, ενώ ο γυναικείος περισσότερο συναισθηματικός. Αυτό το στοιχείο της πρακτικότητας είναι που βοηθά στην οργάνωση των στόχων.

Άνδρες και γυναίκες μπορούν να αλληλοβοηθηθούν πολύ περισσότερο όταν επιδιώκουν να ισορροπήσουν μεταξύ τους και με τον εαυτό τους, παρά όταν ο καθένας θεωρεί ότι ο δικός του τρόπος αντίδρασης είναι ανώτερος από τον τρόπο του άλλου. Άλλωστε, φαίνεται πως άνδρας και γυναίκα είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Μήπως οι γυναίκες να υιοθετούσαμε λίγη από την πρακτικότητα της ανδρικής σκέψης κι οι άνδρες λίγο από τον συναισθηματισμό μας;

Τρίτος μύθος: Η αδιαφορία και η έλλειψη αγάπης μεταξύ των συζύγων οφείλεται στο ότι οι άντρες δεν αντιλαμβάνονται τις ανάγκες της συντρόφου τους.

Η πίστη σε αυτό το μύθο θεωρείται μια από τις πιο διαδεδομένες αιτίες σύγκρουσης και πόνου που παρατηρούνται στις σχέσεις των δύο φύλων. Πρόκειται για μια σιωπηρή υπόθεση που παίρνει την ακόλουθη μορφή:

‹‹Αν με αγαπούσες, θα ήξερες από ένστικτο τι χρειάζομαι και θα μου το έδινες. Δεν θα χρειαζόταν να στο ζητήσω. Δε με καταλαβαίνεις››.

Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, ο καθένας τους μπορεί να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε να λέει ο άλλος, καθώς επίσης να γνωρίζει τι κρύβει στην καρδιά του, τι χρειάζεται. Εξαιτίας αυτού του τρόπου σκέψης, το άτομο δε ζητά ανοιχτά αυτά που επιθυμεί.

Είναι απαραίτητο να εκφράζουμε ανοιχτά τις ανάγκες μας, να συζητούμε και να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Η έλλειψη της επικοινωνίας είναι αυτή που οδηγεί σε συγκρούσεις, παρεξηγήσεις κι άλυτες διαφωνίες. Αν λοιπόν οι γυναίκες γίνουν περισσότερο σαφείς στα αιτήματά τους κι οι άνδρες δείξουν περισσότερη ενσυναίσθηση και τις αφουγκραστούν συναισθηματικά, τότε οι συγκρούσεις θα είναι λιγότερες κι ηπιότερες.

ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Πως μπορείς να αναγνωρίσεις τον καλοπροαίρετο φίλο ή συγγενή ή συνάδελφο; Αυτόν που θα ενδιαφερθεί να ακούσει τα νέα σου για να χαρεί με τις ευχάριστες ειδήσεις σου ή να σε βοηθήσει στα δύσκολα; Και τελικά… Πότε μία επαφή είναι ουσιαστική και ποιοτική;

Ο ΑΛΛΟΣ

• Είναι γενικώς χαμογελαστός άνθρωπος και σου μεταφέρει την ευδιαθεσία του. Όταν όμως, δεν είναι στις καλύτερες μέρες του, δεν σε αποφεύγει, αντιθέτως σου εξηγεί πως νιώθει. Το σημαντικό χαρακτηριστικό του είναι να μοιράζεται μαζί σου όλα τα συναισθήματά του, όχι μόνο τα θετικά, ούτε μόνο τα αρνητικά.

• Μοιράζεται τα νέα του χωρίς αντιστάσεις. Ενδιαφέρεται να μάθει τα νέα σου, αλλά ταυτόχρονα σου μοιράζεται και τα δικά του. Χρειάζεται λοιπόν κι εδώ ισορροπία. Έτσι, όταν σε μία συζήτηση κυριαρχεί μόνο ο ένας ομιλητής, τότε αυτή μάλλον παίρνει τη μορφή μονολόγου. Παρομοίως, όταν ο ένας κάνει συνεχώς ερωτήσεις για να μάθει, αποφεύγοντας να μιλήσει για τον εαυτό του, μάλλον μιλάμε για την περίπτωση του κλασικού, περίεργου ανθρώπου.

• Δεν σε θυμάται μόνο στα δύσκολα. Όταν ένας άνθρωπος, επιδιώκει επαφή μαζί σου μόνο όταν του συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, μάλλον σε έχει «ορίσει» ως προσωπικό του ψυχολόγο ή ως κάποιον από τον οποίο ελεύθερα μπορεί να «κλέψει» θετική ενέργεια. Αν εσύ δεν έχεις πρόβλημα με έναν τέτοιο ρόλο, τότε παράβλεψε αυτό το άρθρο. Αν όμως επιζητάς στη ζωή σου ποιοτικές επαφές, καλύτερα να το λάβεις σοβαρά υπ όψην σου. Να θυμάσαι πως όταν ένας άνθρωπος σε θυμάται μόνο στα δύσκολα, αυτό σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος δεν αντέχει να μιλά για τα ευχάριστα του νέα, άρα δεν αντέχει ταυτόχρονα να ακούει και για δικά σου τυχόν ευχάριστα νέα. Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θα είναι ποτέ για σένα πραγματικά υποστηρικτικός, σε χαρές αλλά και λύπες.

• Είναι παρών στη χαρά σου με όλη τη σημασία της λέξεως. Είναι γνωστό πώς ο καλύτερος «συνοδοιπόρος» είναι αυτός που βρίσκεται μαζί σου στις χαρές σου και χαίρεται μαζί σου δείχνοντας το. Πώς; Συμμετέχοντας, βοηθώντας με το να δίνει συμβουλές χωρίς να σε κρίνει ή να κουτσομπολεύει ή να μιλάει πίσω από την πλάτη σου για τις επιλογές σου, επιβραβεύοντάς τις κινήσεις σου με το χαμόγελό του και τη θετική του ενέργεια. Από την άλλη, όταν κάποιος είναι πάντα δίπλα μας, αλλά μόνο στις λύπες μας κι εκεί φαίνεται να μας υποστηρίζει, αυτό καλό είναι να μας προβληματίσει. Συνήθως, η δυστυχία του άλλου είναι η καλύτερη προσωπική ψυχοθεραπεία, άρα πολλοί τρέφονται από την εξωτερική δυστυχία προκειμένου να ανακουφίσουν την εσωτερική τους δυστυχία.

• Όταν έρθεις σε επαφή μαζί του, νιώθετε πολύ οικεία, ακόμη κι αν δεν συναντιέστε συστηματικά και τακτικά. Καλό είναι να εμπιστεύεσαι αυτό που αισθάνεστε, χωρίς να αναλύεις πάντα τα πράγματα και τη συμπεριφορά του άλλου. Μην εγκλωβίζεσαι μετρώντας τη συχνότητα των επαφών, διότι αυτό δεν καθορίζει ποτέ την ποιότητα μίας ανθρώπινης σχέσης. Αυτό που προέχει είναι όταν θα έρχεστε σε επαφή, να μοιράζεστε, να εμπιστεύεστε. Με άλλα λόγια,να ΕΠΙ-ΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ.

• Να δίνετε λίγη περισσότερη προσοχή και σημασία στο «γέλιο μαζί». Σίγουρα, η ζωή έχει και δύσκολες στιγμές αλλά τελικά με ένα μαγικό τρόπο αυτό που μένει είναι το δυνατό γέλιο, περισσότερο από την έντονη λύπη. Άνθρωποι γελαστοί αποτελούν ίσως μία εγγύηση για τις ψυχικά ποιοτικές ανθρώπινες επαφές.

ΕΣΥ

• Καλό είναι να αναγνωρίζεις και να εκτιμάς εγκαίρως τα θετικά χαρακτηριστικά του άλλου που περιγράφτηκαν παραπάνω, καθώς έτσι ενισχύεις περισσότερο τον άλλο ώστε να συνεχίσει να τα προβάλλει.

• Όταν θα νιώθεις πως κάτι ξεφεύγει από τις ισορροπίες που αναφέρθηκαν, καλό είναι να παίρνεις λίγο χρόνο πρώτα με τον εαυτό σου, ώστε να σκεφτείς γιατί αυτό μπορεί να συμβαίνει. Είναι κάτι που λαμβάνει χώρα τον τελευταίο καιρό ή γίνεται συστηματικά; Αν συμβαίνει μόνο τον τελευταίο καιρό, μήπως ο άλλος είναι μπλοκαρισμένος για τους δικούς του λόγους; Ίσως τότε να χρειαστεί να κάνεις μία συζήτηση μαζί του.

• Οι φίλοι μας, οι συνάδελφοι και συνεργάτες μας είναι δικές μας επιλογές. Οι συγγενείς μας όμως δεν είναι προσωπικές επιλογές. Αυτό μπορεί πολλές φορές να μας εγκλωβίζει σε σχέσεις-δεσμούς που δεν μας ικανοποιούν ωστόσο τις συντηρούμε λόγω συγγένειας. Οι συγγενικές σχέσεις θέλουν κι αυτές τη φροντίδα και την προσπάθεια μας για να βελτιωθούν αν χρειαστεί. Όμως, σε περίπτωση που αισθανθείς πως δεν αλλάζει κάτι προς το καλύτερο, ίσως είναι καλύτερο οι επαφές σου να γίνουν περισσότερο τυπικές και συνάμα περισσότερο αγαπητικές. Ο λαός το λέει, άλλωστε «από μακρυά κι αγαπημένοι».

• Χρειάζεται να συζητάς αυτό που σε προβληματίζει όταν η επαφή σου με τον άλλο αλλάζει προς το χειρότερο. Το να συζητάμε, σημαίνει πως δίνω τον χρόνο και τον χώρο στον άλλο να καταλάβει αυτό που με ενοχλεί. Το αποτέλεσμα αυτής της συζήτησης θα κρίνει την πορεία της σχέσης. Το να απομακρύνεσαι ή να αποφεύγεις κάποιον επειδή τελικά δεν σου ταιριάζει μοιάζει αρκετά ακυρωτικό και για τον άλλο αλλά και για τον ίδιο σου τον εαυτό καθώς αυτός ο άλλος ήταν κάποτε επιλογή δική σου. Δίνω λοιπόν πρώτα χρόνο κι έπειτα αφήνω τη ροή των γεγονότων ώστε να μου δείξει τη συνέχεια..

• Δεν χρειάζεται να πανικοβάλλεσαι όταν τελικά η σχέση σου (φιλική, συγγενική, επαγγελματική, ερωτική) με κάποιον δεν εξελίχθηκε όπως εσύ περίμενες. Οι άνθρωποι αλλάζουν κι όσο μεγαλώνουν ξεδιπλώνουν περισσότερες πλευρές του εαυτού τους. Μέσα σε αυτό το ξεδίπλωμα, μπορεί να μην καταφέρουμε να συντονιστούμε ή τελικά να υπερτερήσουν πλευρές του εαυτού μας που δεν μοιάζουν να ταιριάζουν πλέον με τις πλευρές του άλλου. Είναι εντάξει αυτό! Συμβαίνει συχνά. Τότε λοιπόν, χρειάζεται να αποδεχτείς αυτή την αλλαγή και να συνεχίσεις να αγαπάς τον άλλον και τη σχέση που είχατε, ακόμη και στο παρελθόν. Τον αποχαιρετάς χωρίς θυμό, αλλά με ευγνωμοσύνη που κάποτε ήσασταν μαζί συνοδοιπόροι γιατί κερδίσατε κι οι δύο πολλά..